En son bulutların üzerinde uçtuğumu hatırlamayacak kadar uzun süre geçmişti gelişine.şimdi karşımda duruyor olmanı hayal meyal hatırlıyorum.
Unutmaya çalışmak.
Hele ki seni.
Buna çaba göstermek bile üzerimde iğreti duruyor.ne kadar zaman geçse de üzerinden varlığın hep yanımdaydı.iyi anımda da sana koştum canım en çok yandığı zamanda.
Mutluluğum ve sevincim oldun.
Çok erken hayatı öğrendim sayende. Birini ne kadar çok sevebileceğimi birde.
Sevgi, nefret gibi değildi elbet. Nefret zaman içinde belki azalabilirdi. Unutulur giderdi.
Ama sevgi...senin sevgin, sana olan sevgim. Hiç bitmedi. Aksine her gördüğümde kalp ritmimi bozdu. Belki anlaşılamayacak büyüklükte.
Belki hafife alıyorsun.
Ne bileyim belkileri çok bana bırakıyorsun.
Yaşanmışlıkları anımsıyorum zaman neler gösterdi bize hayal meyal hafızamda da olsa hatırlıyorum. Şarkılar anımsatıyor örneğin.
Ne çok severdim sana yazmayı, kalem akar giderdi parmaklarımın ucundan.
Zamanla köreltti kalemimin ucunu. Sen zamanla kaybolmuştun benden.
Hep kaçışlar yaşadın. Teslimiyeti sevmedin belkide. Oysa kalbim senin büyüttüğün, kalbim tüm sığınakları hazırladı bize.
Küçük mutluluklar yaşattın bana tek bir nasılsın la havalara uçurmayı öğrettin.
En büyük acılarımı da sen yaşattın.
Ve yine kalemim parmaklarımın arasında akıyor.
Ve yine karşımda sen.
Sen benim mutlandığım adam.
Benim kalp ağrılarımdan bitecek dönüşü olmayan bir bitiş.