Neden mi üzülüyorum? Senin insan kılığına bürünmüş et parçası olduğuna inanmadığım için. Diğer insanlar gibi olman imkansızdı. Yeryüzüne ayaklarının değmesi bir doğa olayı sayılabilirdi kanımca. Sadece seni izlemem bile başlı başına bir şiirdi. Dünya senin etrafında dönüyordu, ay senin için parlıyordu her gece ve yıldızlar minik saç tokandı. Beni sevmen ise diğer insanlara yapılacak büyük bir hakaretti. Hareket çekmek gibiydi, lüzumsuzdu, gereksizdi beni sevmen. Adımı anman ise dudaklarının kirlenmesine yol açardı. Onun için beni gördüğün yerde susuyordun sen. Senin susman gökyüzünün ağlamasına sebep oluyordu. Sana hissettiğim hisler aşktan ibaret olamazdı. Daha fazlasıydı. Daha fazla aşk, daha fazla sevgi, daha fazla tutku...


Gülmek değer vermekti ve ben acıma güldüm, sırrıma güldüm, sana güldüm, aşka güldüm. Ölüme göz kırptım usulca. Felaketim olabilirdi bakışların ama korkmadım sana bakmaktan. Sana bakmalarından korktuğum binlerce insan, sana yazdığım yüzlerce şiir ve kurduğum milyonlarca hayalim varken senden vazgeçmem olanaksızdı. Vazgeçmedim seni sevmekten. Çok öpüyorum, gamzelerinden...






Hilal Özcimbit