çok eski zamanlarda ,daha benim gölgem bile doğmadan önce

umutları toprak damların göğsüne sererlermiş ,kadınlar gün aşırı sular ,erkekler

öğrenmeleri için hayatı ,en dirayetli masalları anlatırmış onlara ,öylesine fantastik

öğlesine güzelmiş umut beslemek....


daha elimin içine dolduramadan hayatın anlamını ,gözlerime düştü zamansızlık

anlatamıyorum be çocuk ,en kısır cümleler bende ,içinden çıkamıyorum umutsuzluğun

ki ,o eski tarihlerin ,o bilge şadırvanlarında korkuya karşı duran umut askerleri varmış

varmış ki ,en umutsuzluk durumunda insanların ,yüreğine girer ,onlara özgürlüğün

aşkın , kazanmanın türküsünü söylerlermiş...yani çocuk örgütlersen bilinci

umut yitirilmez ve dağın ardında bir ferman olsada kazanmak ,çıkar yola

ve hiç hesapsız alırsın istediğini...


boş konuştuğumda anlarım çocuk ,çok fazla boşta konuşurum kimilerine göre

anlatırım geride kalan bir ihtiyar gibi gidenleri, kimse dönüp bakmaz gözlerime

öylesine yalnızlık koynunda ,uyuduğum sessizlik işte...

vakit geç olduğunda ,gitmek istediğin yer için çocuk ,gitmelisin ,gitmelisin ki

kendine saygını yitirmeyesin ,açıklayıcı değilim ,biraz sır,biraz şeffaf bakıyorum

gözlerine kurbanım çocuk ,hayallerine eşkıya ....


azıcık düşlerimde oynarmısın ?

elin yüzün kir içinde kalana kadar ,camı çerçeveyi kırana kadar ve gün uyuyup

geriye anlamsızlık kalana kadar....



çocuk....!




aşkımda ve umutlarımda gölge olarak kal sana ihtiyacım var

...