Kimi zaman coşkuyla, kimi zaman sönük törenler ile kutladığımız bir 23 nisan daha geride kaldı. Hem ulusal egemenliğimizin, hem Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün bütün dünya çocuklarına armağan ettiği o bayram gününü böylece uğurladık. Bayram yorgunu çocuklar ve öğretmenleri, bu günü dinlenerek geçirecekler. Hepsine selâm ve saygılarımla.

Milyonlarca çocuk düşünün. Dünya yüzüne ayak basmışlar. Aç, kurak, çorak, gül denizi, sevgi yumağı bir sürü yaşamak var içlerinde.

Sonra bir kalabalık. Ağıtlar yakılıyor, helvalar pişiriliyor, toprağı eşeliyor birileri. Avuçları gökyüzüne açılıyor insanların. Herkes minicik bedenine sarılıyor çocuğun. Çocuk gülümsüyor. Sevilmekten hoşnut.

Evin kapısı örtülüyor akşam ile beraber. Herkes çekiliyor kendi dünyasına. Ya annesi ya da babası ağlamaklı gözlerle süzüyor halâ onu. Ne yapsın çocuk? Aklı oyunda arkadaşta. Önlüğünün yakası, saçının tokası gibi masum ve mazlum üstelik.

Erkenden ki hangi ölüm tam vaktindedir ki? İşte böyle erkenden göçmüş gitmiş sevdiği biri. Hiç beklenmedik bir anmış. Elleri yüzü sessizliğe kesmiş çocuğun. Anneler günü, babalar günü, ama ille de bir gün de yas tutan çocukların günü olsa imiş ya? Annesiz babasız iken anneli babalı çocukları anlayıp onlarla birlikte olmayı becerebilen ve incecik sızısını benliğinde taşıyan o çocuklar kadar mahir mi bakalım anneli babalı çocuklar da?

Camı kırdı diye topu çatıya fırlattı diye gemilerin ardından küfreder gibi baktı diye çocuklara kızmazdan önce bir düşünsek mi ne dersiniz? Çocuklarımızı sımsıkı kucaklarken iyi ki hayattayım ve onunlayım demek yetecek mi yasları dindirmeye acaba?

Mucize ararız bazan hayatın içinde. Annesi babası sevdikleri ve onları sevmeleri gerekenler olmaksızın yaşamayı becerebilmiş o çocuklar birer mucize değil midir ki? Esenlikler dilerim efendim. Ha bu arada merak edenler için anneannem iyi sayılır. Odaya alındı. Fakat üzerinde bir etki bir arıza kalacak gibi. Yaşı itibarıyla. Metanetimizi koruyoruz biz de ailesi olarak...