1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
605
Okunma
Kuraklık vurmuş yürekleri , tabiatı değil,
Yayılmıyor yüzlere tebessüm, yeşermiyor ümitler geleceğe dair. Sonuna kadar açılmaz olmuş gönül kapıları,aşka,sevdaya, dostluğa, aralıklı bırakmışız fikir penceremizi art niyete, fesada.
Ne vakit unuttu ki tabiat bahara kucak açmayı? Takılı kaldı mı hiç takvimler tek bir mevsimde? Peki ya görmez mi gönül gözü tüm bunları? Görür elbet, ama...
...ama niyedir bilinmez kalıveriyor insan, bazen kahverengi sonbaharlarda, bazen kışın ayazında.
Cevap Yaz