KEŞKE AMA KEŞKE

• 9 Nisan 2014 Çarşamba 17:53:50

Durup durup düşünüyorum kaç gündür: Aralıksız, nihayetsiz, amaçsız hatta.

Belki de bir amaç aramaktayım kendimi: Kendimden uzaklaşmak adına, yitip gitmemek için, yitip gidenlerin anısına. Keşke ama keşke yitip gitmeselerdi diye iki damla yaş süzülüyor gözlerimden. İki damla da değil üstelik. Ağlamak ayıp mı yoksa diye bu sefer de yaşlarımı sorguluyorum.

Ne hüzün ne yanılgı ne de efkâr demek doğru bu hissettiklerime. Sanırım bir arayış ta bin yıl evvel başlamış ve bir o kadar sürecek.

Kime ne desem de bana ne diyemiyorum işte. Sayısız işte sayısız keşke. Elime ne geçiyorsa artık…

Daha dün gibi yıllar evvel yaşadıklarım. Daha bugün değil oysa şu an hissettiklerim.

Ya yarınlarım? Umurumda bile değil. Anımı yaşıyorum sadece ara sıra geçmişten gelen esintiler, günlük telaşlar, kaygılar ve uçurumun kıyısından kendini atmış tüm sevdiklerim.

Yoksa ben de atmalıyım kendimi onların ardından. Keşke, ah keşke… O kadar cesur değilim oysa. Tabii ya cesaret kim ben kim. Ancak ahlarla oflarla geçmekte şu ömür denen döngü.

Karışık bir mekanizma beynimde dönen, sanırım çarklarını ara sıra yağlamak lazım. Lakin onu yapmaktan bile acizim. Aciz olduğum ne çok şey var buna ek olarak. Sayısız insan sevdiğim, hele ki uzağımda olup da beni çoktan hayatından çıkarmış kaç kalp. Peki, benim kalbimdeki yerleri ne olacak? Kimin umurunda ki? Benim umurumda ama hem de çok umurumda.

Korkuyorum bazen, alışamadım gitti şu kadim yalnızlığıma. Bir marifetmişçesine nasıl da gurur duymaktalar bunun bilincinde olanlar. Oysa kendi yalnızlıkları benimkinden kat ve kat fazla.

Her şey boş işte, koca bir boşluk içinde hüküm sürdüğümüz. Para denen o kâğıt parçasının peşinde koşan onca insan. Ve bir anda tüketilen o para; tıpkı tükettiğimiz benliklerimiz gibi, tıpkı tükettiğimiz sevgimiz gibi ve bizi tüketenler: Bile bile, göz göre göre ve bundan zevk alıp üstelik.

Neyi ya da kimi bu denli irdeleyip bir sonuca varabilirim ki. Hiçbir zaman da varamadım: Gün gibi ortada işte. Düşün taşın, eh nereye kadar. Sev ama sevilme; dayanır mı yürek. Boş ver gitsin, ya boş vermek bu kadar kolay değilse.

Bencilim çünkü sevgi arsızıyım.

Yalnızım çünkü yetinmiyorum.

Belki tükenmişlik belki bıkkınlık belki de taşıdığım yanılgı kendime dair ve hayatın geneli vurduğumda dünyaya dair. Kim demiş dünya yuvarlak diye. Olsa olsa bir labirent; çıkış noktası olmayan ve sayısız tuzakla dolu. Ben hiç tuzak kurmadım hayatım boyunca ama o kadar çok kapana kısıldım ki…

Bir seferinde yüreğim yaralandı, bir seferinde kolum kanadım kırıldı ve nihayetinde ruhumu zor kurtardım. İdare edip gidiyorum anlayacağınız.

Müphem bir gidişat önümde uzanan ve sayısız problem.

Biliyorum kendimi ve bilmekteyim hatalarımı. Beklentilerim o kadar fazla ki hayattan. Ne servet ne mal mülk istediğim. İnsana dair duyduğum beklenti önümde uzanan ama sadece şeffaf ve yalın olmaları adına. Bu da mümkün değil diğer yandan. Kim böylesine yalın ve net olabilir ki. Aslında tanımıştım böyle birini. Tahmin edemeyeceğim kadar şeffaf ve berrak ruhuyla çıka gelmişti karşıma. Yoksa bir düş müydü? Alın, işte bir kafa karışıklığı daha.

Neyin gerçek neyin bir yanılgı olduğu artık bize kalmış. Zihnimizde ve ruhumuzda yaşattığımız güzellikler sadece bize dair ve bize özel. Varsın imkânsız ve ulaşılmaz olsun. Yeter ki koruyup kollayalım nadide olduklarını unutmadan.

Her şeye rağmen içinde koca bir servet taşıyan insanlar da yok değil. Her ne kadar bunu direkt size yansıtmasalar da.

Selam olsun güzel yürekli kim varsa… Ve tek temennim o servetleriyle mutlu olmaları.