Harflerden heceler. Hecelerden sözler, sözlerden şiirler biriktirdik kendi gecemize, kötü gün dostu, şeriat sloganları atılırdı o zaman sokaklarda, devlet baba korkmuş gibi yapardı, çocuklar gerçekten korkardı oysa, ben şer/ istemezdim, şerri bağırıyordu sokaklar, yaşasın şeriat, kahrolsun şeriat, sesler birbirine karışırdı, hiç bir şey yaşamıyor, hiçbir şey kahrolmuyordu, ama hala aşk kokuyordu sokaklar, diz boyu parkeleriyle gaza bürünmüş, yanıyordu her yer. Ben seni yazdığımı düşünerek her gün, yazıyor yazıyor diye bağıran gazeteci çocuklara sorardım. Manşetten koca harflerle tükürürdün ihanetin, kasvetin yüzüne, bir harf haliyli anlayacağın memleket, sen yine güzeldin ve ben yine seni severdim. Kıçımdan uyduruyorum bunları inan sevgilim. Sana başka nasıl yaranabilirdim, yada başka nereye anlatabilirdim. Kalemin ucundan ohlayarak çekiyorum, ne azametli bir iş bir bilsen, tek tek harfleri sana dizmeye, bir kelamı olacak, sanmıyorum…

Şimdi bırak her şeyi bir kenara biraz tütün olsa Bitlis’ten, içsek, dumanını birbirimizin yüzüne üflesek, çayda bisküvi eritsek, sen başını omzuma koysan, elinle yedirsen bisküvileri, hayır hayır şizofren yanım tuttu yine, mülteci istekler sardı beynimi, böyle olmayacaktı aslında, ben tütün içecektim, sen yine bağıracaktın, zıkkımlannnn diye, ben göz ucuyla sana bakacaktım, sen kapıya yönelecektin, ben gitme diyecektim. Sende gitmeyecektin. Böyle olmalıydı değimli. Şimdi saat 23’ü biraz geçiyor, tam takım beyin hücrelerim ayakta, aptal bir hücrem hala seni sayıklıyor. Diğer hücreleri örgütleyip onumu öldürtsem mi yoksa, diğer hücrelere kara oğlan gibi beynimin meydanında bir konuşma yapsa hepsi onun peşinden, hepsi senin peşinden mi gelse. Bir ayak bulsam kadın bir ayak, bu ağır bedenimi taşıyabilecek, beni alıp sana getirebilecek… ne güzel olurdu şimdi.

Kum saatinin önünde oturuyorum, tek tek düştüklerini izliyorum. Tek tek sayıyorum taneleri, içimden düşüyor zaman sanki, bilsen yüreğimdeki şizofren çaresizliği, bilsen milyonların içindeki yalnızlığı bana gelirmiydin.