Uzundur geceler. Uzun ve yalnızdır çoğu zaman. Eteklerini toplayarak gelir, ardında etekleri sürünür, püsküllenir. Bir ayin gibi süzülür ruhlar geceye. Elleri titrek ve gözleri nemli, uçuk bakışlı gözler toplaşır. Ve sen bilirsin sabaha daha çok vardır.

Her gece siyaha boyar atiyi. Maziyi ve atiyi alıp sallar ruhunda. Işıksız yanar parlar. Parlayan yerlerinde bir şilep sızar. Kan mı öz yaşı mı bu? Duyar mı kalpte yara gibi, vurdukça yayılır mı durdukça dağılır mı korkular. Yoksa geceler ve akşamüstleri ve aralanmamış perdelerin ardında gelmeyen sabahlar mı yakar kandillerini ruhunun. Ölümün sınırında yaşamışsan ve kalbin ellerinde bir ürkek kuş gibi kaldıysa, yalnız ve aç kalmış bir kuşun karanlıkta parlayan gözleri gibi halsiz solgunsa… Canının yandığını bilmesinler diye can yakmaya başlaysan, bilirsin uzundur gece.

Gözlerine birikir yaşlar. Ertesi gün iş vardır ve aslında ağlamamalısındır. Dik dur derdi annem. Kimseye zayıf yanını gösterme. Canın acıyorsa daha çok gül, gül ki sevinemesin canını acıtanlar.
Kimse yoktur inanma sana kıyamayacak annen kadar. Merhamet az bulunur bir şeydir. Çoğu zamansa hiç bulunmaz. Bunu ya canın yanarak öğrenirsin hayatta ya da canın yanarak...

Sevgi değildir en kutsal duygu. En kutsal duygu merhamettir. Merhamet sana muhtaç bir ruha sarılmak gibi… Koparılan bir gülün yaprakları gibidir merhametsiz yaşamak. Koptukça çıplak, koptukça yalnız kalırsın ve koptukça…ufalanırsın...
Bir gün biri seni gerçekten sevecek derdi annem. Beni gerçekten sevdiğini nerden anlayabilirim ki derdim. Seni gerçekten seven kişi gözünden akan bir damla yaşa kıyamaz derdi. Bak ben seni gerçekten seviyorum ne olur ağlama derdi...
Öğrendim annem ve dediğin her şeyi yapıyorum şimdi.
Artık sadece geceleri ağlıyorum.
Ve kimselere zayıf yanımı vermiyorum.