SANEM'İN GÜNLÜĞÜ

• 3 Nisan 2014 Perşembe 11:14:09

Herkes geleceğe mektup yazar. Bense ne zaman canım acısa geçmişe dönüyorum. Ve sen orada beni bekliyorsun. Yüreğimin derinliklerinde canımın en yandığı zamana dönüyorum hep. Geçmişe yazıyorum mektuplarımı. Ne garip değil mi? geçmişten geleceğime umut taşımaya çalışıyorum. En çok sen yaksan da canımı ben sana dönüyorum her defasında. Ve her defasında yeniden kanatıyorum yüreğimi. Belki de unutmamak için bilmiyorum. Ne zaman yüreğim yeniden kanatlanmaya çalışsa, kendi ellerimle kafese koyuyorum. Ya bir başkasını seversem diyorum. Ya unutursam sana olan sevgimi.
Bu günde sana geldim işte. Ruhumda kokusunu asla unutamayacağım bir kahve. Bir kahvenin kokusunda geldi yüreğim seni ziyarete bu gün. Sıcacık, içten, samimi hoş bir sohbete eşlik eden bir fincan kahve de. Hatırlıyor musun bilmem ama ben hiç unutmadım o günü.
Çok güzel bir bahar sabahıydı. Erguvanların henüz yeşermekte olan ağaçların arasında nasıl rengârenk gülümsediklerini, güneşi nasıl kucakladıklarını seyrederek, birazda olacakları hissederek sanki gelmiştim sana. Aslında sana değil kendime ilk yolculuğuydu yüreğimin. İlk özgür bırakışım dı yüreğimi. Sana doğru kanatlanacaktı hissediyordum. Ama onu engellemeyi hiç düşünmedim.
İlk karşılaştığımızda gözlerinin içine bakamadım. Sanki baksam gözlerimde kendini göreceksin diye korktum. Bu kendimi senden ilk kaçırışım dı. Ama nafileydi işte biliyordum.
Ellerin elime değdiğinde ruhumda erguvanların kokusunu hissettim. Huzurdu, güvendi aşktı, evet aşktı bu. Sanki ilk defa seni görüyordum, ama sanki uzun zamandır tanıyordum. Değişik, bir o kadar da karışık bir durum. Sen hep vardın ve ben hep seni bekliyordum bir yerlerde. Ve o gün gelmişti işte. Sen karşımda gülen gözlerinle maviliklere taşıyordun beni. Ben gözlerinde kaybolurken biraz daha sen oluyordum. Ne bir başkasını görüyordu gözlerim, ne de başkasını duyuyordu yüreğim.
O gün herkesin alay konusu olmuştum. Dalgınlıklarıma herkes bir bahane bulmuştu. Ama benim bahanem sendin. Bunun farkındaydın gözlerine değdiğinde gözlerim anlamıştın. Küçük bir tebessümle doğmuştun yüreğime. Herkes kahvaltısını bitirip sohbetin en koyusundayken’’Hadi’’ demiştin. ‘’Ben kahve içmek istiyorum.’’ Ve o kadar insanın içinde bana dönüp, ‘’Bu kadar güzel dalan biri sanırım güzelde kahve yapar’’ demiştin. Herkes gibi hem şaşırmış hem de gülmüştüm. Sen, ‘’ kahve yalnızlığın arkadaşı ve sen bu kadar insanın içinde bile kendini bu kadar yalnızlaştırabiliyorsan kesin çokta güzel kahve yapıyorsundur’’ demiştin.
Senden başka benim yalnızlığımı anlayan olmamıştı. Ve sanırım artık yalnız kalmamı istemedikleri için olsa gerek kimse benim yaptığım kahveyi içmek istememişti. Beraber mutfağa geçtiğimizde; evde ne kahve, ne cezve, nede fincan var demiştin. Hangi akla hizmet diye düşünüyorum şimdi, ama sanırım aşka hizmetti, o zaman senin kendi misafirlerini evde bırakıp benimle markete gelmen.
Her şey yeni; gün, bahar, umutlar, erguvan çiçekleri ve kahve malzemelerimiz.
Herkesin keyfi yerindeydi eve döndüğümüzde. Sanki yokluğumuzu kimse fark etmemişti bile.
Kahvelerimizi alıp kapının önündeki basamaklara oturduğumuzda; bana dönüp işte huzurun kokusu demiştin. Ben sadece tebessüm etmiştim. O gün ve sonraki günlerde hep o basamaklarda yudumlamıştık kahvelerimizi. Huzurun kokusunu erguvanların kokusuna katıp yüreğimize hapsetmiştik sessizce. Ve bu gün yine o kokuyu hissettim yıllar sonra. Korktum biliyor musun, korktum. Ya unutursam seni… Ya yine yanılırsam. Yine kırılıp, dağılırsam.
SANEMİN GÜNLÜĞÜ / ESİLA SUNA