Kısa dönemler içinde.

Selam alıp verdiğimiz insanların. İyi yönünü kurgulamaktan kötü yönlerini bizim kamufle ettiğimiz anlasak da.

Dönüp hatalarını yüzlerini söylemek ise bize ne kadar kayıp verir orası ayrı tartışılır…
Kısaca ruhu aç insanın getireceği iyilik olsa da bir, olmasa da bir.

Ben ise Elif teyzenin geçen yaz bana anlattığı şu hikâyele. Bu konuyu birebir özleştiriyorum

Bir zamanlar iki komşu varmış:

Her şeylerini dürtse konuşurlar iken, kümeste besledikleri bir karatavuk yönünü şaşırır.
Ve gider üç kuruşluk değeri olan yumurtasını. Komşu küsmesinden yapar ve çıkar.

Bu bir olur, iki olur diğer komşu sesini çıkarmaz. Yediği beleş yumurtanın keyfine vardığın düşünür her halde.

Diğer komşu ise haklı olarak, bunun peşini bırakmaz. Yine sıradan bir gün yumurta nerede yapıldığına dair siper yatar. Tavuk önde o arkasından gider ve yumurtanın nereye yapıldığın kendi gözleri ile görür.

Görür ama derki; Ya bizim o kadar paylaşılmışlığımız var ben nasıl gidim diyem ki bizim tavuk burada yumurtladı …

Bu vicdanın sesi konuşmasını maniler.

Gel gelelim ki ecel tez sarmış bizim yumurta galibi olan beyi.

Son nefeste deriz ya! öyle bir duruda imiş.

Toplanır konu komşu büyük bir üzüntü ile.

O telaşta hanımın biri canın ne isteğini sorar kendisine.

Aynen şu cevabı verir: “komşunun karatavuğu olsa da suyuna ekmeğimi bansam” der

Demem şu ki!... insanın gözü bir kere haram hak yemeye alışmaya görsün. Ölüm döşeğinde olsa bile gözü doymaz…