Gözlerini aralarken aynı yerde olup olmadığını merak ediyor ,uyanmaktan korkuyordu.Korkunun ecele faydası yoktu, sonunda cesaret etti ani bir şekilde kalktı.
Uyanır uyanmaz kadının hışırtısıyla uyanan çocuk ağlamaya başladı.Yatağında ağlayan bebeği izleyen kadın yine aynı evde olduğunu anladı ve bir müddet bebeği izledi.Bebek ağlaya ağlaya kadına bakıyordu.İçeriden gelen adam neden çocuğu bu kadar ağlattığın,ı ilgilenmediğini soruyordu yine.Çocuk onun değildi.Adam kocası değildi fakat sürekli öyle gibi davranıp kadını da buna inanmaya zorluyordu.
Ne yapacağını şaşırdı .Adam bebeği aldı ve mama yap ben tutarım dedi.Kadın mutfağın nerede olduğunu sordu.Adam garip bir ifadeyle yine mi dedi.Kadın arayarak mutfağı buldu.Dolapları karıştırdı.Mama yapmayı bilmiyorum dedi.Her şeyi unutmuştu.Böyle bir şeyi bilip bilmediğini bile bilmiyordu.
Mutfağa gelen adam kadına bir müddet baktı ve tamam çocuğu tut ben yaparım dedi.Çocuğu emanet gibi kucaklayan kadın mama yapan adamı seyretti ve onu nereden tanıdığını bu eve nasıl getirildiğini düşündü.
Çocuğun yemeğini yedirmesini bekleyen adam sonunda ondan da vazgeçti ve çocuğu kadından alıp doyurdu.
Şaşkın bir halde koltukta oturan kadın üzerindeki sabahlığı seyrederken bu kimindi diye mırıldandı.Adam yeter artık diye bağırdı kadına ve artık anla dedi.
Kadın adamın tepkilerinden korkup daha fazla soru soramadı.Evi meraklı gözlerle süzen kadın bu hayattan nasıl kurtulacağını artık çözemiyor, kaderin oyununa şaşırıyordu.
Bir gün kurtulabilir miydi bu hayattan ?
Kendisinin olmayan bir bebek…
Kendisinin olmayan bir eş…
Kendisinin olmayan bir ev
Kimse onu bulamayacak mıydı?
Sürekli bir bebeğe ve eve bakmak zorunda mı kalacaktı ?
Birden ağzından döküldü kelimeler...
Bu çocuğun adı ne ?
Adam ağlayarak baktı kadına ve nasıl hatırlayamadığını ,beraber günlerce düşündüklerini anlattı.Artık zihni karmakarışıktı.Sahiden bu çocuk benim olabilir mi ,yoksa hasta mıyım ben diye düşündü kadın.Çünkü adam kadının her lafına o kadar alınıyor ve ağlıyordu ki,kadının bilinci yavaş yavaş bulanmaya başlamıştı.
Adam kadına sarılıp hasta olduğunu, iyi olacağını tekrarlayıp duruyordu.Kadına sonsuz bir sevgi duyan adam ellerini ellerine aldı ve onu çok sevdiğini söyledi.Kadın ne yapacağını şaşırmış bir halde çaresiz adamı dinliyordu.Acaba hangisi doğru diye düşünürken dayanılmaz bir sancı çekiyordu ruhu.
Ben kimim, gerçekten bu adam benim kocam mı, bu bebek ,bu ev benim mi diyen ve sürekli sorgulayan beyni yorgundu.
Kadının avuçlarından öpen adam çok iyi olacaksın eski günlerimize geri döneceğiz diyordu.Haklı olabilir miydi ?Hepsi bir muammaydı kafasında.
Peki bu nasıl olmuştu?
Adam canından çok sevdiği biriyle yaşarken ,kadın yabancı bir evde misafir bile değildi.Ondan beklenen bir çok şey vardı.
Kendime gelmeliyim ,ben kimim ,nasıl buraya geldim ,bunlar kim,beni nasıl bu eve getirdiler diye düşünüp duruyordu kadın.
Yine kara kara düşünürken bebek ağlamaya başladı.Ağlayıp yırtınan çocuğa sakin sakin bakarken bir deliden farkı yoktu.Yavaşça yanına gitti ve kucakladı.Başkasının çocuğu da olsa sonuçta bir canlıydı ve yardıma ihtiyacı vardı.
Bebeği kucaklayan kadın onu avutmaya çalıştı.Üzerindeki açık gecelikten dışarı çıkan göğsünü yakalayan çocuk emmeye başlayınca kadın hiç beklemediği bir şeyle karşılaşmıştı.Çocuk emdikçe durup durup ağlıyordu.Süt gelmediği için sinir krizlerine giren bebek kadının ufkunu açmıştı.
Aylardır bu bebeğin annesi olduğuna ve ikna edilmeye çalışılan kadın hasta olmadığını düşünmeye başlamıştı.Bu çocuk benim olsa göğsümde süt olurdu diye düşündü.
Üzerini giyinen kadın, artık bu hayattan kurtulmaya hazırdı .Bebek ise masum bir halde uyuyordu.Çocuğu hasta bir adama bırakmaya kıyamayan kadın,çocuğun üzerini de giydirdi ve hızla evden uzaklaştı.
Kimin hasta kimin iyi olduğu ise kapalı bir kutuydu !...