Süslü kelimeler bilmezdim ben; neyse hissettiğim o dökülürdü dilimden..Şarkıları severdim, söylerdim her telden..Hediye ederdim,gönlümün,aklımın değer verdiğine!Mutlu gözükürdüm; sıkıntı,dert,tasa yok sanırlardı..Sormazlardı ki içimi,dışımı.Ruhumun derinliklerine inmezdi ki kimse;bilsin dünyamın arka yüzünü..Kolay anlarda kalabalıktı etrafım,zora gelince de herkes safdışı!Ondan böyle vurdumduymaz oldum zamanla..İçten içe yaşadığım, kendime bile kabul ettiremediğim o acının büyüklüğünü kimsecikler anlamadı..Anlamalarını da beklemedim zaten..Herkes tutturmuş bir yaşam şekli,iyiysen varım,kötüysen yokum!Şimdi kimseye anlatmamak üzere yaşadığım bütün duyguları sıraladım yüreğimde, en ağırından en hafifine.. Kurallar da belliymiş aslında,sen seveceksin, sen anlatacaksın, sen arayacaksın...Sen,sen,sen, SENN!Artık böyle olmuş hayatın kanunu..Yok öyle yağma arkadaş;ne ben ne bir başkası yorulmasın gari.. Bildikleriniz sizde,bilmedikleriniz bende kalsın..Şarkılarım da sadece bana ait;sevinç benim,hayır ve şer benim; en önemlisi ben benim gerisi hikâye....S.K