KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Evlat
Zaman insanı vurduğu vakitten beri, yol alınan hayatın aslında kirlenebileceğini de öğretti. İnanmanın paha biçilemez olduğunu düşünmek, en büyük hata olduğunu da yine zaman gösterir.
Bir gün yazmaktan vazgeçerken, bir ses uzandı kulağıma. Biraz kızgın biraz kırgın. Susma dedi, susma..
-Yazdıkça çoğaldığını her satırda tanıyorum seni ve biliyorum ki boyun eğmeyeceksin kırılan yanlarına. Sen vazgeçersen kaybedersin, önce kendine sonra bana güvenmelisin.
Hani birde anlattığın bir hikaye vardı sürüyle ilgili hiç çıkmıyor aklımdan ve hiç silinmiyor kulaklarımdan.
En büyük k/ayıbın tarihin tozlu sayfalarında kalması gerekirken gün yüzüne çıkmasıydı. anlatılanların. Haklıydın evlat. En büyük hata inanmaktı ve birazda kendin gibi sanmak. Oysa göründüğü kadar da doğru değildi yaşam.
Vazgeçmedim evlat bak yine yazıyorum üç beş satır içimde ne varsa.
Kendime kızıyorum her seferinde, hep haklıydın tüm söylediklerinde. Biz gibi değildi insanlar, sorgusuz sualsiz yaşanılır değildi.. En çokta kendime kızıyorum evlat, soruyorum her seferinde neden diye. İnanmanın bedeli söylediğin gibi bu kadar da ağır olmamalı.
Biliyor musun dün yine bir şiir karaladım en kötüsünden. Yine bir kaç satır döküldü uyumsuz kelimeler yüreğimden. Ben yazdıkça çoğalırken sen okudukça var ettiğin şiirler.
Ben hiç vazgeçmedim evlat, ne sevmekten nede dediğin gibi kelimelere bürünmekten. Şimdi varsın beni söz eylesinler..
İyi ki varsın evlat, iyi ki kucak açtın dilime, yüreğime ve bağışladın kendine.
YORUMLAR
---Sonsuz Düşüş---
(Kalemi Eline Alan Herkes)
Biraz tanrıyı oynamak şiir yazarak,roman satarak.Biraz ondan çalmak,onu kovalamak en iyiyi bulmak için,tüm kelimelere hük-metmek. Yabancı kalmak senden öncekilere,ardına takmak,haykırmak,tepeden bakmak,yol açmak senden sonrakilere.En iyiyi oynamak,yazan-çizene aldırmamak,bir bardak şarabı içerken kainatı anlatmak...Ben yazdım,alın okuyun derken,yere düşen kalem.Bir hayalden gelen,bir hayal söyleten,seni sana anlatırken bencil yanın hala sen !!!...Üfle ruhuna ayna karşısında sen!! aslında hepimizden gelen biraz ben.
Satma ruhunu kaleminle giderken,ellerin havada, zafer çığlıklarını duyarken.Hani dünyanda saadeti dilerken sen,kaleminden dökülen,yüce efendi hala ben ' demen...' Bir yığın kağıt kalem önünde,mürekkebin kırmızıyken,yazdıkların hep sen hep ben...Nereye kadar gider bu asiliğin yaşarken?Şiirlerde romanlarda masallarda kahraman hala sen,hiç birinde ölmüyor-iken hala sen 'ruhun ölmüş beden hak ararken.
Kaç sabır ateşi söndürdün,kaçıncı şiirin senden öncekileri silerken?Bu kaçıncı hıçkırık gizlenerek yazdığın yazıları söverken??Kelimelerin hecelerin ile dalga geçerken.Kaçıncı gülüşün kendine,dününü anlatırken.Hani büyük kalemin hiç elinden düşmeyen?Hani tanrıyı oynuyordun yazarken,cümle kurarken,karşındakini ezerken !!!Sustun uzun bir yolculuktan dönerken. Sustun...Yandım.piştim,kavruldum her bir sözü söylerken.Asıl şimdi yazmak Tanrıya sığınıp,gölgesinde oturmak.Her bir büyük kelimem için binlerce kez yanmak yanmak yakarmak,kalırsa zaman ve vaktim yazmak yazmak yazmak secdesinde kalırken...
...Araf'ın sırrı herkeste saklı...Tekte anlam yok ki.Hepsi bir araya gelince araf geçilir;ve merak giderilir.Araf'ta buluşmak ümidiyle...
((maybull))
Saygılar.
