Ve o gidiyordu...
İçimden "Gitme,kal, seni seviyorum" demek gelirken, gururum dilimi mühürlemişti bile.Ağzımda nahoş bir tat,kalbimde anlamlandıramadığım tarifsiz bir acı.
Doğrulmaya çalışıp ona sarılmak, sıkıca sarılıp ayaklarına kapanmak istiyordum; adeta yalvarırcasına! Yavaş yavaş adım atmaya çalışırken birden yere yığıldım.Kalbimdeki tarifsiz acı bütün vücudumu kaplamış ,beni öldürmek için elinden geleni yapıyordu.Dayanamıyordum,başımda şiddetli bir ağrı,gözümden hiç durmadan akan yaş!Dilim yavaş yavaş açılmış kendi kendime sayıklıyordum: “Gitme!”
Karşımda bir gölge...
Yok yok hayır gölge değil,bu o!
“Küçüğüm” diye seslendi.Eğik başımı kaldırıp karşımda diz çöktü.”Küçüğüm,denemeye çalıştım lakin olmadı.Ne sen benden ayrı yapabilirsin ne de ben senden.Bu ikimizi ancak öldürür!”
Ne yapacağımı bilememiştim.Ruh halim değişiyor,vücudumdaki acı yavaş yavaş gidiyordu.Acıdan akan gözyaşı sevince dönüşüyordu.Dilimin mührü çözülmüş sormaya başlamıştım bile:
“Neden öyleyse,neden?”
Gözleri dolmaya başlamış,fakat belli etmemek için benden kaçırmıştı.Daha fazla dayanamadı ve hüngür hüngür ağlamaya başladı.Ona sorduğum soruyu defalarca tekrarladı.Yutkundu,elimi kalbinin üstüne getirdi ve: “ Bunu hissediyor musun?,Sadece senin için atabilecek olan bu kalbi hissedebiliyor musun?”
Elini alıp kalbimin üzerine koydum: “Peki bu kalbin yalnızca seni sevebileceğini,senin için ölebileceğini hissediyor musun?”
Kalbimiz aynı orantıyla yerinden çıkacakmış gibi atıyor,gözlerimizden oluk oluk yaşlar akmaya devam ediyordu.Yağmur bulutları ise bize yavaş yavaş eşlik etmeye başlıyordu.El ele tutuşup birbirimize baktık ve o sözleri dudaklarımızdan kalbimize düşecek şekilde tekrarladık:
“Ölene dek bedenim,ruhum,kalbim bir tek seninle”
“Ölene dek bedenim,ruhum,kalbim bir tek seninle”
Sımsıkı sarıldık.Bu duruma dayanamayan yağmur bile sel olup aktı..