O kadar ki ben hayatımda bugüne kadar tatmadığım bir sevgi tatmıştım. Bu öyle bir sevgiydi ki Yeterince buraya dökemeyeceğim bir şeydi. Yazarken bile bir yandan tadını alabiliyorum. Kimse içimdeki duygu yoğunluğunu bilemez, sadece hissedebilir. Geçek sevginin tadını alanlar ancak benim ne demek istediğimi anlayabilirler.

Aklıma mukayyet olamıyorum. Sarhoş oluyorum bazen bu duygu yoğunluğunda. Her seferinde gözlerine dalmak istiyordum. Gözlerine dalmak, bir sonbahar ağacında can bulan kuru yaprak gibiydi. Sıcacık, terleten bir günde soğuk bir rüzgârın esmesi gibiydi. Sadece ama sadece kapkara, dipsiz bucaksız gözlerindeki ışığı bulmak istiyordum. Kayboluyordum bazen. Gözlerinin çenesi kapandığı zaman kirpiklerimiz birbirine kenetleniyordu. O an ki ellerimiz gibi. Sıkı sıkıya. Kalp kalbe.

Dağ, bayır Koşmak istiyoruz. Hiçbir insanoğlunun eli ulaşamayacağı, ulaşsa bile bir zarar veremeyeceği Kaf Dağına doğru koşmak istiyoruz. Kirpiklerimiz ve kalplerimiz düğümlenmişti. Çözülemiyordu artık. Biz birbirimize ait olduğumuzu hissedebilen çiftler olmaktan memnun değildik. Hissedememek önemliydi bizim için. Aşkı hissetmekle hissetmemek arasındaki farkın ne olduğunu çok iyi anladım. Aşkı hissetmek benim için sevginin Azrail´i idi. Aşkı hissetmek; sevgiyi günden güne için için kemiren bir şeydir benim için. Hissedememek? Tam tersi. Günden güne sevgiyi katlıyordu benim hayatımda.

Belki de gerçekle yüzleşmek istemediğim içindir gizliden gizliye sevmek ve yahut hissetmeyi istememek. Bu kadar sevgi yoğunluğuna hissedememeyi, gizliden gizliye sevmeyi yakıştırmayanlar olabilir. Ben sevgimin katlanmasını istiyordum, yandan ya da içten kemirilmesini istemiyordum. Herkesten farklı olmak için değil, herkesten farklı sevebilmek için. Kimsenin yapamadığını yapmak, hem de bir aşk için.

Gizliden gizliye sevmek bir açıdan da fedakârlık demektir. Benim hayatımda ise aşktan yana bir fedakârlık olamaz.
Gözlerine bakıp yıldızlara ulaşmak, gözlerindeki sonbaharın yapraklarını canlandırmak ne kadar kötü olabilir ki?