PROVA VE SAHNE
İnsanlar gittikçe önemi yitiriyor dünyamda. Her acıda yüzlerce kişi ölüyor içimde. Toplamı tek bir insan etmese de insansın koyuyor işte.
Korkaklardan nefret ediyorum;keşke en önce cesaretlerini ölçebilsem. Belki böylece hayatın seçeneklerini gözden geçirmeden kimseye selam bile vermezdim. Peki sonra..? Akıl hastanesi? On-onbeş köpekle birlikte yaşamak fikri? Kimbilir belki de öldürebildiğim kadar insan öldürüp cezaevi?
Yalnız ve dingin olmak fikri.. Ailemi düşünmemek için akıl hastanesi uygun olmalı!
Nereye gitmekte olduğumu,yolumun amacının ne olduğunu unutacak kadar çocuklarımı düşünüyor olmak fikriyle kavgalıyım. Kavgalı ancak dargın değilim. Sanırım bu ara hiç bir iklim şartları ve coğrafi ve stratejik konum bana göre değil. Hepsinin tezlerini çürütecek kadar uzun ruhumun dili.
İnsanların oldukları hallerinden hoşlanmıyorum. Kimsenin bana göre olmasını beklemiyorum da insan normlarında olsalardı.. Galiba kavgalar yordu beni ve aslında ben kendimle kavgalıyım!
Çocukluğuma,gençliğime ve aşka dönemem. Yüzümü karanlığa gömecek kadar da aşırı gidemem. Dans etmeliyim,uygun adımları bulmalıyım ve bunun için önce insanlardan kurtulmalıyım.

ALMILA ERDEM