Yüreğimdeki Çanakkale

• 18 Mart 2014 Salı 07:44:25

Ölümü bir başlangıçtı yaşamak için yada yaşamak başlangıcıydı özgürlüğün. Hepsi eşdeğerdi ezanların dinmediği gün ve günlere. Yersiz mezarlıklar uykuların beşiğiydi. Uykunun ninnileri galibiyet marşlarıyla şahlandıracaktı o sönmeyen ocağımızı...

Ey Çanakkale , iki kolundan çekiştirilen bir mucize gibi yapacaktın seçimini... ’’Çanakkale’m , Çanakkale’m!’’ diye, yüreğinden sana seslenen , seni o asil kanında yaşatan Mehmetçiklere mi kulak verecektin , yoksa seni olasılıksız ve manasız hayallere isteklendirecek mahluklara mı el uzatacaktın?

Çanakkale bir gerçek , çanakkale bir şeref , çanakkale alınlara yazılan bir gururdur.

O gün... Sen ve Mehmetçiklerin asil ve korkusuz bir şekilde düşmana ’’ Ben burdayım ! ’’ dediniz ve onu korkutacak bir edayla karşısına geçtiniz. Bağımsızlığımızı o , pak alnınızda taşıyarak kuşkusuz güçlü bir Türk Milleti gösterdiniz. Analara ’’Vah !’’ değil , ’’Vatan sağ olsun ! ’’ dedirtecek kadar yiğittiniz ! Bir hayal değildiniz , yüreğimizdeki o ağrıların sızısını geçirecek bağımsızlık merhemiydiniz yaralarımıza...

Yenilgiden geri dönecek gibi değil bu gidiş , bu ilerleyiş... Başı dimdik , el ele , sıkı yumruklarla, vatana galibiyetle ayak basarak dönercesine düşmanın karşısına çıktınız. Her alışta bir canı , o kadar dalgalandı bayrağımız. Gök kubbe şahit oldukça olanlara , bir güvercin Mehmedin anasına fısıldadıkça olanları... Bin gözyaşı dindi, bin feryat dindi, yüreklerde.

Herkes koşuyordu , herkes Mustafa Kemal’e gidiyordu. Deli gibi savaşmaya , canlarını feda etmeye gidiyordu. Bas bas bağırmaya , tek nefeste ölmeye gidiyordu. Bütün Mehmetçikler Çanakkale’yi kazanmaya gidiyordu. Kadın , erkek , yaşlısı genci denmiyordu , kucaklıyorlardı mermileri. Kağnılar ilerliyordu , mermiler çılgıncasına yakıp yıkıyordu ortalığı. Ne bir nefes , ne bir uyku... Yoktu.

Herkes tek yürek korkusuzca savaşıyordu. Nasılda inliyordu Çanakkale ! Nasılda şahlanıyordu atlar. Mermiler toprağa değdiği anda nasıl da titriyordu yürekler. Nasıl da can çekişiyordu Türkleri güçsüz zannedenler. Nasıl da kaldırdı 215 okkalık mermiyi Seyit Onbaşı...

Akla sığmayan güçlü gövdeler direniyordu düşmanın cephanelerine. Öldüm demiyordu ! Vatanımın , kardeşlerimin yanındayım diyordu bir Türk. İşte bu gibi gerçek ve kanında bağımsızlık taşıyan kardeşlerin sözlerini duyunca yeniden diriliyordu vatan ! Yeniden açıyordu gözlerini , dikiyordu düşmana apansız... Ürküyordu düşman... Evet bazen sandıklarınız bir mıh gibi dizilir aklınıza. Geçer boğazınızdan lokma lokma. Ta ki , unuttuğunuza dek. Eğer hala taşıyorsanız içinizde kibir duygusunu , gerçeklerin önüne geçmesine izin verdiyseniz eğer , savaşı çoktan kaybetmişsinizdir.

Sen tarihte gururla anıl Çanakkale,
Siz rahat uyuyun Mehmedim , Analarım , Atalarım , Kardeşlerim.
Sen huzurla uyu kalbi Türkiye diye inleyen Mustafa Kemal’im !

Şuara Şen