KENDİME....!
"O yorgunluk hırkasını atmalısın sırtından"dedi..Nerden geldiğini bilmedigim bir ses..Camdan dışarı baktım; Tan yeri ağarmamıştı bile, sokak lambaları yanıyordu hala..Kulağımda uğuldayan o sözün anlamını çözmeye çalışırken dalıp gittim geçmiş zamana.Kendi çapımda birşeyler yaşamıştım, sevinçlerim,üzüntülerim olmuştu elbette..Vakitsiz ayrılıklarım, hafızamdan silinmeyen ama etrafımdan giden güzel hatıralarımın kayboluşu yormuştu beni!.Tırnak uçlarıma kadar irkildiğim o ses, avazım çıktığı kadar bağıramadıklarımın, kendime sağır kalışlarımın, ara sıra duyduğum pişmanlıklarımın, yanlış tanıdığım insanların, cevabı basit ama bana zor gelen soru işaretlerimin sesimiydi acaba? Çözmüştüm sonunda o benim kendi iç dünyamın sesiydi..Kalk silkelen dedim kendime ve başladım elemeye hayatım da yanlış giden herşeyi, herkesi..Eledikçe açıldı ruhum, güzelleşti dünyam, eledikçe sadeleşti hayatım ve şimdi tertemiz hayat defterimdeki listem!.Önce yüce Rabbim,çocuklarım,eşim,ailem ve o gönlümün sarayına taht kuran candan öte dostlarımlayım....Siyah beyaz film şeridinden renkli dünyama geçiş yaptım..;Belki dört dörtlük değilim ama mutluyum ya yetiyor bana..İçimizdeki sesi dinlemekten asla vazgeçmeyelim..Bize değersiz ve ağır gelen yükleri sırtımızdan atalım..S.K.