Merhaba can yaram…
Gözlerinde ki ışıltıyla tanımıştım seni. Bana uzaktan bakarken kalbim yerinden fırlayacak gibiydi. Sanki bir daha nefes alamayacaktım. Ayaklarım yere basmıyordu o gün. Zamansızca hayatımın uç noktasında yakaladın ellerimi. Öyle bir tuttun ki bir gün gideceğine dair şüphe olmadı aklımda. Bu yüzden fazlasıyla sevdim seni. Hani bana ‘’ sevginin ölçümü olmaz kişi sevdiği kadar insandır ‘’ demiştin ya benim insanlığım sevgimde kaldı. Peki, senin insanlığın? Zaten her yürek fazla sevmenin, fazlasıyla bağlanmanın ızdırabını çekmez mi? Çekermiş sevdim, bağlandım. Zannettim ki o gözlerinin karası ışık olacaktı dünyama. Ama bilemezdim bir gün o ışık karanlık olup bir daha aynalara şarkı söyletmeyeceğini. Çok uzaklara gitti ayakların. Yokluğumun adı, yoksunluğumun kimliği oldun. Şimdi ellerimi uzatsam bilirim ilk oradan başlar yalnızlığım. Seni sevmek hayatın bana verdiği en güzel hediye iken şimdi dualarımın kıyısına bile sığmaz oldun. Yoktun. Belki de hiç olmayacaktın. Sevenler hep önce terk edilen olurmuş. Bu yüzden mi gittin. Sevdim diye mi? Oysa seni sevmek ölüp, ölüp tekrar dirilmekti dudaklarının mezarında. Gözyaşlarımın buruk hüznü hiç uğramadı mı yanaklarına. Hiç ağlamadın mı gidiyorum derken. Peki, can yaram senin istediğin gibi olsun. Sen gitmelerinle beni unut! Ben kalmalarımla seni yaşarım defalarca. Hayatın uçurumunda sallandığım bir ayrılıktı. Sen giderken yüreğimde defalarca sallandığım. Şimdi varla yok arası bir boşluksun sen. Seni sevdiğimde değil, sen gittiğinde anladım parmaklarımın sızladığını. Ve yokluğunun boşluğunda ayaküstü tökezlediğimi. Seni sevmek borcum olsun kadere. Seni seviyorum can yaram…
Hoşça kal…