BİZİM TREN

• 6 Mart 2014 Perşembe 10:55:49

Bizim tren oldukça uzun .Başta Nesibe doğdu.Nesibe ablamın kızı.Sonra benim oğlum Şamil dünyaya geldi.Ardından ablamın oğlu Bedirhan dünyaya merhaba dedi.Daha sonra da benim kızım Rabia doğdu.Ablamın çocukları ile benim çocuklarım arasında iki ,üç ay var.Akran oldukları için güzel bir çocukluk yaşadılar.Hep yakın oturduk ve kardeş gibi büyüdüler.Tabi bizim tutumlarımızın da çok etkisi oldu bu dostluklarında.Onları hiç birbirlerinden ayırmadık.Kardeş gibi olsunlar istedik.Hayatları beraber ,kardeşçe ve güzel geçsin istedik.
Aynen de istediğimiz,hayal ettiğimiz oldu.Kardeş gibi bazen tartışsalar da ,kardeş gibi hemen unuttular her şeyi.Birbirlerini çok sevdiler,çok benimsediler.Gerçek bir kardeşten farksızlar.
Fakat hayat bizim planladığımız gibi değil, Allahın kaderiyle gerçekleşiyor .Yakın zamanda aralarından Bedirhan olan oğlumuz vefat etti.Bedirhan Kasım ayının 16 sında trafik kazası geçirdi.Evden çıktığını bile bilmeyen ev halkı şoke oldu.Onu ilk önce annesi ben ve küçük kardeşi gördük.
Morgda ,çok sevdiğin bir insanı kanlar içinde görmek çok acıydı.Buna dayanmak çok zordu.Fakat Allah sabrını veriyor işte.Biraz Allahın verdiği sekine biraz şaşkınlıkla günler geçiyor.
Çocuklar için oldukça kaldırması zor bir olay.Çünkü Bedirhan ağabeyleri çok sevimli,sıcak kanlı,esprili gerçekten onları düşünen seven bir ağabeydi.Her gün okuldan gelince ilk söyledikleri şey ‘’Anne ne olur Bedirhan abime gidelim’’di.Ya çim sahaya gidecekler ,ya koşacaklar ,ya kısa film çekeceklerdi.Bir araya geldiklerinde dünyayı unutup eğlencenin tadına varıyorlardı.Hani sizi lunaparka mı götüreyim,Bedirhan ağabeyine mi desem ,kesinlikle Bedirhan ağabeylerini isrterdiler.Bedirhan spor lisesi okudu ve spor akademisi için uğraşıyordu.Evde her türlü spor aleti vardı ve sporunu hiç aksatmazdı.Çocuklarım için idol abi olan Bedirhanımızı kaybettik.
Bir müddet onun hazırladığı beslenme proğramına küstüler .Şimdilerde yavaş yavaş ‘’Anne bize ceviz pekmez al,süt al demeye başladılar.
İnsanların neler çektiğini dışarıdan görenler maalesef hiç anlamıyor.Anlatmak da istemiyoruz.Biz şu an yaralarımızı sarmaya çalışıyoruz.Kolay olmayacak belki,fakat bırakamayız bunca çocuğu.
Onun esprileri ile gülüyoruz ,bazen ağlıyoruz.Onu çok özlüyoruz.Yeri dolabilecek bir ağabey kaybetmedik.Çocuklar büyük bir boşluğa düştü.Benden çok dinledikleri ağabeylerinin mezarına gidemedikleri için onarı ara sıra özel olarak götürüyorum.Çünkü bizim gittiğimiz saatte okulda oluyorlar.
Bu fotoğrafta İLK sırada benim kızım Rabia var.Arkasında Bedirhan,oğlum Şamil ve ablamın kızı Nesibe .Hayat ne garip!..Hep burada kalacağımızı zannetmiyorduk elbette ki ,ama insan yaşlılar ölecek diye beklerken on dokuz yaşında bir çocuk gidiyor.
Bundan şikayetçi değiliz .Allah her şeyi daha iyi bilir.Biz olayların sadece bir yüzünü görüyoruz.Allahın kaderine boynumuz kıldan ince ve her emrine.Umuyorum ki yaradan bu treni cennette yine kurar.Allah adildir ,kullarına zulmetmez.
Bu terene daha sonra eklenen Yusuf(ablamın oğlu),Halit ve Hamza da(benim oğullarım) şu an çok acı çekiyorlar.Onlar için dualarınızı bekliyorum.Onları cennette beraber olacakları düşüncesiyle teskin ediyoruz.