Ben mi..hem de çok..

• 4 Mart 2014 Salı 03:09:02

Kuğunun ölürken bile söylemediği şarkı gibidir bazen gece. Varlığında yokluk biriktirmiş bütün tanıdık sessizlikler birbiri ile yarışarak dökülür hani bir anda …de ki yoksun, de ki bir şiirde geçici tutsaksın, gelemiyorsun... sen kal, ben söylerim..

Bir kış akşamıydı, kıyılarıma vurdun, yaralıydın... tuttum ellerinden, uzak stepleri kuş uçumu geçmis bir turnanın yorgunluğu vardı yüzünde...öptüm alnında biriken kederleri, saçlarını usulca geri iterek..Vefasız maviler kuşanmış gözlerinde kuzey denizlerinin buz rengini taşıyan bakışların gözlerime hiç değmezdi, değse gözlerimin kederinde boğulmaktan korkardı belki, sormazdım.. Ondan sebep, sen uyurken kirpiklerini tek tek aralayarak rüyalarını seyrederdim, hani hiç birinde olmazdım..Yine de kokuna yakın olduğuma şükreder, gülümser, göğsüne yaslardım başımı gün doğmaya az vakit kala ..Oysa, sokulmaya can attığım tenin, şefkatsiz bir kılıç balığının, yüzyıllık sensizliğime kucak açmış fakat ruhuna el değdirmez keskin mesafesinde dururdu hep. Ve sevdasızlığa tuzaklanmış bir yalnızlıktan ta bana kadar uzanan bir grilik taşırdı, kar fırtınalarından nasılsa sağ çıkmış mecalsiz öpüşlerin ..

Canım yanardı, çok canım yanardı..

Sevmezliğinde ağır ağır ölen kalbim kolumdan çekiştirir, gidelim derdi bazen. Gidemezdim.

Seni o kadar uzak zamanlardan beri bekliyordum ki..bütün tükenmişliğini, ona iyi bak diyerek körlüğüme teslim ettim.. Yolda yitirdiğin senleri, olabildiğince birer birer toplayıp avucumda nefesimle ısıtırsam biz oluruz sandım..Oysa görmez miydim sanıyorsun, bana hiç kalmamışlığını.. Yine de kal dedim.. Belki dedin.. İstanbul’a Kasım yakışmaya az kalmıştı..
Gittin..

Erguvanlar açacak yakında..
Sahi.. Hiç mi özlemedin sen beni?