1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1099
Okunma
03.03.2014 GÜNAYDIN’I
Kıyam bu;bütün ayaklarının tabanlarını kaldırdı zeminden yine içindeki kadınlar! Adımları yumuşaktı,aklında sinsilik vardı hayatın. Pembe etekli bir kız çocuğu ,tekrar büyüledi eski hatıraları, en mağrur ifadeyle dönüp baktı gerideki zamana ve en keskin ışıkları yakıp dikti gözlerini gelecek zamana,boyundan büyük bir acı için bir kez daha çıkarttı cesurca pembe elbisesini,karayla bezedi bedenini ..
Hayat oyunlarının donuk manzaralarına maruz,çıplak ayaklarının yürüyemeyecek hale gelene dek kanayacağını bilerek; zaman, kıyam vaktiydi.. Ve bu kadınların yüzüne güçlü olmak yakışırdı. Yaşamlarının ’kendi payından’ vermek; neşeyle,sevgiyle gönüllü ..
Aynaya baktı ,soluk benizli kumral kız.
On üç, yirmi beş,kırk sekiz,yetmiş.. Belki de altı aylıktı..
ALMILA ERDEM —
Şiirin sahibi
Cevap Yaz