Cam kenarı bir yatak.
Can kenarı bir sessizlik. Konuşmamak için bahane etmişler susturmuşlar beni. Boynumu çevreleyen plastik bir çemberle dik tutmaya çalışıyorlar. Yutkundukça dikiş izlerinin sızısı kaplıyor bütün bedenimi. Dokunmasına izin vermiyorum kimsenin. Dokunsalar yanacağım sanki, dokunsalar küseceğim herkese; dokunsalar öleceğim sanki saniyeler sonra.

Ölüm.
O zaten her gün değmiyor mu hayatımıza. Ölüp de unutmak iyi de ya yaşarken öldürmek zorunda olduklarımıza...
Şimdi susturuyorlar beni; konuşmam yasak. Boynumu eğmem yasak, ağlamam yasak.
Her şeyi ertelemişim yarına, yarın olmayacak oysa. Dün uğrunda çabaladığım bugün boş bir sayfa.

Şimdi söylenen her şey boş;
sanki yarın dedikleri şey hiç olmayacak...
Sanki bir el dokunacak ve ben her şeyi dünyaya bırakıp kaybolacağım.

.N.K