ANLAMSIZLIĞIM;


Ne zamandan beri haber alamıyorum. Merak ediyorum ben. Çözemiyorum. Neden gittin ki? Ney eksikti? Gözlerin aklıma geliyor ağlayamıyorum. Gülüşlerin geliyor aklıma. Vazgeçemiyorum... İyisindir umarım oralarda mutlusundur. Sana nasıl davranayım ben şimdi? Uzaklara kaçan insan gibi mi? yoksa yüreğimizdeki insan gibi mi?

Her ikisi de yanlış yüreğimde olsan bile uzaktasın ki. Aklımda olsan bile aklın başka yerde ki.

Niye göğüs germedin zorluklara? Hayat bu işte hayatı da ben sana öğretecek değilim ya yaşayacağız işte. Yaşamayı bileceğiz. Buraları gözlerinden aklından sildin belki, peki ya hatıralarını sildin mi? hatırlıyor musun ilk karşılaşmamızı? Arkadaştık güzeldi. Beni annenin yanında görünce ne kadar da şaşırmıştın. Çok samimi bakıyordun. Çok samimi gülüyordun. Hissetmiştim ben. Elin ayağın dolaşmış bana bakarken annen aramıza girdi tanıştırdı bizi. Tabi dakikalarca birbirimize bakarsak; konuşacak kimse olmaz. Birinin konuşması gerek değil mi? daha sonra hep aynı ortamdaydık iyiydi bu. Göz göze gelmiştik aylar sonra. Aylar sonra gözlerinin yakından ne kadar güzel olduğunu fark etmiştim. Sevmiştim gülüşlerini. En çok da samimi bakan gözlerini, o konuşmaların beni benden alıp götürüyordu zaten. Eriyordum resmen karşında. Ama sen farkında değildin hiçbir şeyin her anında yanında olmak değildi derdim çünkü her zaman hissettim ben! Yanımda olacağını...
Sahteliğe yer yoktu. Gerçek bir dost olduğumuzu biliyorduk ikimizde. Dostluğumuzu hiçbir zaman kaybetmedik ki biz. Sadece içimden bir şeyler koptu benim. Eridim. Hayat keşke istediğimiz gibi gitse. Saçma sapan huzursuzluk hissini, hissetmesem. Ağlasam günlerce yıksam her yeri... Ama hissetmesem. o duyguyu bilmesem. Farkında olmasam
Bir sessizlik var içimde. Durgunluk.
Umarım sende öyle değilsindir. Kendini küçük şeyler için üzme. Herkese değer verme.

En çok sonbaharı hatırla…
Sonbaharı sev…
Umarım en yakın zamanda görüşürüz. Kendine iyi bak.



KÜBRA GÖK