her anladığı biraz farklı geliyor ona,şarkı gibi yaşamak isterken
mısralara dolanıyor,düşüyor olmadık yerin boş yalnızlığına
her anladığı sevgi anlam vermiyor berduş hayat bulgularına
çok eski yaşında çok eski dertlerin adamı
aslında kendini sevdiğinden daha çok sevdi herkesi
bir tek kendini sevdiremedi sevdiği insanlara
kırık dökük bir el arabası sıvasız bir barakası tüm serveti
aynı kentin sokaklarının aynı kaldırımında yürümedik hiç
o el arabası ile asfaltlar kanattı ben kaldırımın garantisinde yaşadım
özlediği birilerini saklardı dumanı tütmeyen hatıralarında
gidenlerin çoğu yaşayan azı ölüydü
bilmediğim kelimeler konuşurdu kendince
lisanı silik şivesi bozuk saklıları vururdu saat aralarına
ve uysal düşkünlüğü çarpardı naylondan penceresinin dibine
asfaltı arşınladığı bir vakit mevsimlerden kış
akşam üstü ve herkesin delice bir yerlere yetişme çabası anı
otomobilin sırtına vurduğu sülüklü bir ölü zaman işte
ve hiç kullanamadığı kaldırıma kırmızılar içinde serildiği sessizlik
dakikalar içinde soluğunu gülümseyerek astığı kent
ardından fazlaca vicdansız kalacaktı artık
büyük bir gece sonu kimsesizler mezarına defi
başında üç beş sahipsiz dost
ve gerçeğin hazin kahroluş hikayesi....