Ey sevgili!

Şems’in de dediği gibi; “Allah sadece kalbi verir, içini sen doldurursun.” Ben kalbimi seninle doldurdum. Sen bir gittin, ben yine kalbimle boğuştum. Ama sanma ki yeni doğmuş oldum. Kalbim de senden kalan büyük çatlaklar, tavanı kan damlatan, duvarı aşk dökülmeleri yaşayan, damarlar kırılmış, en fazla artçılara dayanan, bir büyük hezimette yerle yeksan olacak bir kalp.

Ey Yunus’un yıllarca aradığı,
Ey Mevlana’nın Şems’i,
Ey Mecnun’un Leyla’sı,
Ey terk-i diyar Sevgili!

Uzun seneler aramış seni yüreğim. Bulduğunda bile hep bir korku, hep kaybetme telaşı. Seni kazandım diyemedim hiç, sen benimsin diyemedim. Kaç sene koştum peşinden, seninle birlikteyken. Belki ilk gün belliydi gideceğin ama ben göremedim.

Ey yedi iklimim,
Ey dört mevsimim,
Ey yedi cihanım,
Ey dört yapraklım!

Başımın tacı, kalbimin sultanı sevgili! Özgürlüğüm, sınırlarım, savaşım, barışım, muhtaçlığım, sonsuzluğum, ahirim, cennetim… Artık cehennem sanki hayat. Abartma deme sakın, yanmadan bilemezsin. Bir insanın kalbi acır mı derdim hep. Acırmış bunu sen gidince anladım. Öyle bir acı ki o, gözünden sel akar, aklın kayar, ellerin yanar, terk ettiğin için aşk olmaz kalpte, sadece kan pompalar, asli görevine döner beynin verdiği emirle. Sen bakma beynime, onda mantık ne arar.

Ey hoşçakalım,
Ey son vedam,
Ey yalnızlığım,
Ey terk-i diyar Sevgilim!

Uğur İNCEKARA
Yazım Tarihi : 16 Şubat 2014