DOSTLUK

• 15 Şubat 2014 Cumartesi 22:12:18

Eski dostları aramak ,bulup çıkarmak gibi bir huyum vardır.İnsan neden özlem çeker ki, diye düşünürüm hep.Yıllarca şöyle yapmıştık ,böyle yapmıştık diyeceğine neden biraz yorulup da dostlarını bulmaz ki insan.
Hele de bu insanlar, anılarımızda en güzel köşeye oturmuş,unutamadığımız ,bizim için değeri olan insanlarsa…
Dostlarımın nerelere gittiklerini araştırıp sürpriz yapmayı ,aniden önlerine çıkmayı severim.
Sonra ağlaşmalar ,koyu muhabbetler ,tanıdıkları sormalar başlar.Ardından filancı ne yapıyor ,falancı nasıla gelir sıra.Zaman su gibi akıp geçer sevdiklerimizin yanında.
Yine böyle bir günde ,arkadaşım olan ve çocukluğumda çok iyi anlaştığım birini arayıp bulmuştum.Ona bin bir hayalle ve heyecanla koşarak giderken aklımda hep eski günler vardı.Acaba şunu hatırlıyor mudur, bunu hatırlıyor mudur diyerek koşarak evine giderken ,heyecandan ölecek gibiydim.
Ona neler anlatacağımı planlıyordum.Sen yokken bak ben bunları yaptım ,bunları yaşadım diye kafamda olayları dizayn ederken, o müthiş zile anlamadan heyecanla dokunmuştum.Anlamadan diyorum çünkü heyecandan parmaklarım bile uyuşmuştu.
Kapı açılınca defalarca hayalini kurduğum o ilk karşılaşma hiç de tahmin ettiğim gibi olmamıştı.Soğuk bir karşılaşma olmuştu.Neden olduğunu hiç anlamamıştım.Beni görünce, ağlayarak boynuma atılacağını sandığım arkadaşım,gayet soğuk bir halde beni ağarlamış ve uğurlamıştı.Aslında buna uğurlama da denmezdi ya!..
Tabii ki çok üzülmüştüm .Sürekli sebebini düşünüyordum.Bir türlü anlamıyordum.
İyice moralim bozulmuştu.Çocukluğumda sürekli yapışık gezdiğim arkadaşımdı o.O da bensiz durmazdı hiç.Biz ikimiz birbirimizin gözlerine bakınca ,anlaşan iki arkadaştık.
Çok güldüğümüz için okulun arka bahçesini mesken tutmuştuk.Dikkat çekmek istemediğimizden.Beraber çok mutlu oluyorduk.Zaten yan yana oturuyor ve hiç ayrılmıyorduk.İkimizde antenleri güçlü ,duygusal ve esprili kızlardık.Bazen o okula gelmeyince o gün dünya bana dar geliyordu.İstanbul’a taşınacağımız zaman bana darılmış ve çok üzülmüştü.Tabi bende.
Kendi aramızdaki konuşmaları duyanlar hiçbir anlam veremiyor ,bizi anlamakta zorluk çekiyorlardı.Fakat biz birbirimizi çok iyi anlıyorduk.
Hepsi eskide kalmıştı !...Onu bıraktığım gibi bulamamıştım.Soğuk ve ciddi bir şekilde beni karşılamış ve hiç gülmemişti.Ona eski günleri hatırlatmak bile istememiş ,kırılarak ayrılmıştım.Kalbim çok kırıktı.Anlam veremiyordum.Arkadaşıma ne olmuştu ?
Uzun zaman sonra sorunu anlamıştım.
Sorun temizliğimizi ve saflığımızı kaybetmemizdi...
Çocuklar masumdur ama biz çocuk değildik.Bütün masumluk bitmişti.O beni görünce kılığımdan dolayı hemen itmişti.Ne geçirdiğimiz güzel günler ,nede okul arkasında çılgınca gülmelerimizin bir hatırı yoktu gözünde.
Son derece rahat bir hanım olmuştu.Hayat görüşlerimiz farklıydı artık .Fakat bende çok mutluydum tesettürümle.
Çok severek ve isteyerek taktığım tesettürüm, bizi ayıran kalın bir duvar olmuştu
Benim için bir insanın kıyafeti asla onu sevip sevmememe sebep olamazdı.Benim dostum ister çul giysin, ister mayoyla gezsin beni etkilemezdi.
Bu olaydan sonra insanları ayıranlara, daha bir cinayet işliyor gözüyle bakar oldum.Allah kimi seviyor hiç bilemeyiz.Ben tesettürlü olduğum için kendimi kurtulmuş görmüyorum.
İnsan insanı sever,insan insana muhtaçtır ama muhtaç olduğu için sevmez.O nedenle komşu komşunun külüne muhtaçtır ata sözünü hiç sevmem.
Bizi yargılayacak olan ALLAH tır.Ben kulum ve Allahın görevini istemiyorum.