YÜREĞİNİZDE UMUT VE SEVGİ HİÇ EKSİLMESİN..

• 15 Şubat 2014 Cumartesi 13:58:55

Aylardan Şubat yine. Benim bu güne kadar hiç sevmediğim bir ay. Bundan sonra değil ama. Bir buçuk saatlik Ankara trafiğinde günün yorgunluğuna ve de hüznüne rağmen ilk defa Şubat ayını sevmem gerektiğini düşündüm. Her ne kadar şubat ayında dünyaya merhaba desem de, yıllarca bir türlü sevemedim ben şubatı. En büyük kayıplarımı bu ayda verdim ben hep. En büyük ihaneti bu ayda yaşadım. En büyük ayrılıklarımı bu ayda tattım. Her yıl şubat ayı gelince 28 gün olduğu için şükür eder, bir an önce geçsin diye dua ederdim. En hafif acılarla atlattığımda bayramım olurdu 1 Mart. Sanki doğa ile birlikte bende yeniden doğacakmışım gibi hissederdim şubat bitip mart geldiğinde. Bu gün çok farklı bir şey oldu ve ben bu ayın benim sınanma ve sabır ayım olduğunu fark ettim. Elbette ki her an nelerin olacağını bilemiyoruz hayatımızda. Ne zaman hangi vesileyle sınanacağımızı da. Ama ben bütün bunları aynı ayda yaşadığıma dikkat edince, dedim ki kendi kendime; evet bu ay senin sabır ve sınanma ayın. Ve şimdiye kadar hep şikâyet ettiğim şubat ayı iyi ki var diyorum.’’ Şükürler olsun bu günüme ‘’ demediğim en nadir zaman dilimi ve aslında en çok şükretmem gereken zaman dilimi. bana bunu hatırlattığın için sana şükürler olsun Allah’ım.
Bu gün sabahtan hastane koridorlarında yaşam savaşı veren gencecik insanları, çocukları çaresiz anne ve babaları gördüm. Sevgililer günü olduğu için eşini sevgilisini hastane koridorlarında beklide son defa görecek olan umutlu bakışları sevgi dolu yürekleri gördüm. Hayatla yaşam arasında gidip gelen minicik yüreklerin gözlerinde ki umutsuzluğu, onlara belli etmeden köşe bucak ağlayan çaresiz yürekleri gördüm.
Öğlenden sonra işlerim dolayısıyla gittiğim kurum da sevgilisinden bir telefon aldığı için işimi halleden memurun yüreğinde ki sevgiyi nasıl çevresine yansıttığını gördüm. Trafikte bir anda önümde duran ve kaza yapmama sebep olacak taksiciye tam kızacakken içinden inen ve köşedeki çiçekçiden çiçek almaya koşturan sevgi dolu bir yürek gördüm.
İnsanların çaresizce oradan oraya koştururken ellerinde hediye paketleri ama suratlarında ki umutsuzluğu gördüm. Ya görev olarak bildikleri için almışlardı o hediye paketlerini, ya da daha iyisini almadıkları içindi yüreklerinden yüzlerine yansıyan umutsuzluk. Belki de verdikleri randevuya yetişemem telaşıydı kim bilir.
Üst kat komşum olan 70 yaşlarında ki Vedat amcayı gördüm. Elinde köşedeki çiçekçiden alınmış bir adet gül ve muhtemelen içinde tatlı olan bir paket. Sevim teyzem çok sevinecek biliyorum. Onların sevgilerini izlemek bana her zaman mutluluk ve huzur vermiştir. Bir ekmek almak için bile beraber bakkala giden ve yolda sürekli el ele tutuşan yüzlerinde her zaman bir tebessüm bulabileceğiniz muhteşem yaşlı bir çift. Ben onlara bakınca hayattan umudumu hiç kesmemeyi öğrendim.
Güne her ne kadar yorgun ve umutsuz başlamış olsam da, bütün bunlara bakınca şükretmem gerektiğini gördüm. Hep deriz Anneler günü, Babalar Günü, Sevgililer günü vs. bunların hepsi para tuzağı insan sevdiğini sadece bir gün mü hatırlamalı diye. Evet, belki haklısınız. Ama şu da bir gerçek maalesef hangimiz durup dururken sevdiğimize sevdiğimizi söylüyor. Hangimiz bu günler haricinde sevdiğini mutlu etmek için bir gününü harcıyor. Bunu yapan nadir insanlar var biliyorum. Ama hayatın akışına bırakıp kendimizi, koşuşturma içerisinde bunları hep yarınlara, sonraki günlere ertelemiyor muyuz? Sanki yarın hep olacak. Biz hep olacağız. Bu günler bize bir nefeslik te olsa hayattan güzel bir gün çalmamıza sebep oluyor sanki ne dersiniz.
Yüreğinizde umut ve sevgi hiç eksik olmasın. SEVGİLİLER GÜNÜNÜZ kutlu olsun.
ESİLA