Değmeyen sevgiliye...
Sevgi ektim yetiştirdim.Umut umut boylandırdım.Yağmurlar yağdığında sevindim kurumayacaklar diye.Yağmadı ağlamak için sebebler yarattım ağladım.Gözyaşlarımla suladım besledim.
Kimeydi bu telaşam kim içindi çırpınışlarım.Yağmurlar yağdırışlarım.Hangi sevda adamınaydı.Hangi vicdan sahibineydi.
Bu sevgi bahçevanlığında sevgi yetiştirmekten başka öğrendiğim bişey daha var.Boşa giden emekler.Bir yaprağına bile değmeyen yürekler.
Çalışırsın çabalarsın gece gündüz,Gözünden sakınırsın.Hani yetiştirdiğin insan değiyorya.Onadır ya her şey her emek.Yorulduğuna değecek ya.
Sevgi tomurcuklanıp açtığı bir anda,Koparıp vereceğin an geldiğinde,vereceğin insanın değmediğini anlamak.Yetiştirdiğin sevgi çiçeklerinin ayakları altında bir ot olduğunu anlamak.
Yıkılmak.Kahrolmak.Emeğine mi yanarsın.Solan sevgi çiçeklerinemi.Onların kuruyuşlarınamı.
Değmiyorlar.Haketmiyorlar.
Saf yüreğinin kıymetini bilmiyorlar.Neden kimseye güvenilmiyor.Sevdada hayatlar hepmi böyle.Değecek delikanlı yürekler nerde.