ACININ SOL KULLANMA TARİHİ - Aşk -

• 10 Şubat 2014 Pazartesi 23:57:39

Hani acıma-sız derlerdi ya aşk için…
Bugünlerde ne doğru, çok doğru hatta hayatta doğru düzgün duyduğum dos(t)doğru cümle bu oldu. Hoş yine de düşünmeden edemiyor insan niye ayrılık uğrayınca acı yüzünü gösteriyor, “aşk” diye…
Hem nerden bulur bilmem ki nasıl barındırır, nasıl biriktirir onca acıyı bozulmadan, sol kullanım tarihi geçmeden. Nasıl bırakır bir zamanlar kendisinin işgal ettiği yüreğe, acısını…
Acı; hangi soyu tükenmiş zamanlardan evrimleşerek geldi ki bu kadar ilkel, bu kadar eski kafalı yapıyor insanı…
Salya sümük…
Gülünecek şeylere bile ağlamak için bahaneler ürettiriyor...

Hiç geçmez miydi? Acının miadı.
Zaman sadece kortizonlu bir merhem yahut kas gevşetici bir ilaç mıydı? Sürünce, içince iyi sonra ten özümseyince sanırsın yanaklar yağmur yüklü bulut… Bu nasıl yağmak nasıl yağmak... Sular seller altında dizlerim, görünmez oluyor. Sonra gene çokça merhem, çokça ilaç, çokça kâğıt mendil… Eee zaten bir ayrılığa kâğıt mendilden başka ne iyi gelirdi. Aşk sonrası ruh halini kâğıt mendilden başka en güzel ne anlatabilirdi. Böylesi zamanlarda başını dayadığın bir omuz oluverir. Yahut içini bolca dökebildiğin sadık bir dinleyici... En iyi en uslu dostun kâğıt mendildir ki sırılsıklam olmasına rağmen avuçlarında sıkı sıkıya tutarsın… Kıyamazsın atmaya.

Sonra birçok kez üzerimizde prova yapan zaman denen o tutmaya çalıştıkça elimizden kayan ipeksi kırmızı kumaş nasıl da olur üstümüze. Ama ayrılık ve acısı hemen vazgeçemez bizden ne kadar imkânı varsa seferber eder. Bir an yakalasa çırılçıplak hemen konuverir tenimize…
Sahi siz hiç banyoda çırılçıplak yakalandınız mı, ayrılık ve acısına… Saçınızı yıkarken hıçkıra hıçkıra ağladınız mı? Bir kere hemen söyleyeyim önce çok utanıyorsunuz sonra suyla mı gözyaşıyla mı durulandığınızı anlamıyorsunuz. Çıkmak istiyor çıkamıyor, susmak istiyor susamıyor, batmak istiyor batamıyorsunuz… Ama en güzeli de ne biliyor musunuz? Banyonun akustik ortamında kulağa çok hoş gelen acılarınız oluyor.
Acılarınız…
Acılarımız…
Hıçkıra hıçkıra… Suya gözyaşlarınızla ne şiirler indiriyorsunuz… Ne şiirler… Hepsinin güvertesinde el salladıkça sevgilinin silueti daha da tuzlu olup yakıyor teninizi su niyetine dökündüğünüz gözyaşları…
Ayrılıkla bu bilmem kaçıncı deniz savaşından sonra ıslak tenin üstüne yine bolca kortizonlu merhemi yediriyorsunuz, bişeyciğiniz kalmıyor. Bir pamuk hafifliğinde oluveriyor kafanız, sol yanınız…

Sanmayın ki iyi geliyor. O kadar merhem sürüp o kadar kas gevşetici içtikten sonra kısa süreliğine –miş gibi hissediyorsunuz. Ama sonra gene en sadık dostunuz kâğıt mendil cebinizden çıkıveriyor. Zaman hiç bu kadar sulu olmamıştı. İçkiler bu kadar ayık… Yalnızlık bu kadar kalabalık… Sessizlik bu kadar gürültülü ve aşk bu kadar kalbime yabancı, olmamıştı…

Sahi sizin hiç aşkınız gidince, kalbinizin yerini apartman boşluğu sardı mı? Sürekli hiç dinmeyen ayak sesleriniz oldu mu? Bir kere öyle bir ustalaşıyorsunuz ki ayak seslerinden cinsiyet ayırt edebiliyorsunuz. Ayakkabıyı tahmin ediyorsunuz. Ben hatta ayakkabının markasını bile bilenlere rastladım. Yani F tipinden beter bir yalnızlığı daha A harfinde ağırlıyorsunuz.

Sonra niye geçmedi… Daha ne kadar sürecek… Hem geçse geçerdi bunca zaman diye başlıyorsunuz söylenmeye… Koca bir hayal kırıklığı ayaklarınıza batarken siz çevrenize gülücükler saçıyorsunuz. Acılarınızın ses tellerini yırtarcasına bağırıyorsunuz. Sizden başka duyan yok.
Geçse geçerdi, niye sürüyor hala bu ayrılık…
Niye sorusu uzayıp giderken yırtıyordu düş tellerinizi de… Sonra düşüyor… Sendeliyor… Ufak ufak kopuyorsunuz bu hayattan. Sol anahtarı bir süreliğine seyahate çıkmış hiç çalınmayacak bir beste olarak kalıyorsunuz nota defterinde…

Hala aklım almıyor aşk, nasıl bir zamanlar kendisinin olduğu yüreğe, dokunduğu tene bırakıyordu hiç acımadan, acısını… Ve zaman o geçmek bilmeyen diye dövünüp durduğumuz zaman; nasıl da geçiyor-du acılarla anlamadan…

Hani acı’ma-sız derlerdi aşk için…