Şu resme bir bakar mısınız memleketinizden,olur ya tanırsınız denildi. Aşinalık var, tanıdık bir simaya benziyor, durun bir dikkatli bakayım dedim.
Resme yaklaşınca fark ettim. Evet bildik birisiydi. Hiç tanışmamıştım ama bildik birisiydi. Zihnimde çok net değildi,belli belirsizdi,hep bir perde var gibi gelirdi aramızda, sanki bir sisin arkasındaki gölge gibiydi benim için.
Gazeteye iliştirilmiş vesikalık resimdeki kişi yine net değildi zihnimde, önceden olduğu gibi. Uzaktaydı, bulanıktı,yine sisin arkasındaydı sanki.
Hiçbir zaman netleşmemişti zaten, arada bir hatırlamaya çalıştığımda bile bulanık bir figür karşımda durur gibiydi hep.
Habere dikkat çekildi. Okur musun ne yazıyor denildi.
Anladık ki yaşamıyor artık,yalnız kendi de değil, diğer vesikalık resimde mahzun duruşlu oğluyla birlikte..
Ne yazık ki sislerin arkasındaki kişi aramızdan ayrılmış evladıyla birlikte..Önce kendi,aradan kısa bir süre sonra oğlu...
Kendisiyle tanışmamıştım,oğlunu ise hiç tanımıyordum ama olanlara çok üzülmüştüm.
İki el ateş edilmişti çarşı ortasında, biri babaya diğeri oğula.
Kurşun sekmemişti..
Hacı Cuma olduğu yerde,evlat Turaç ise komada can vermişti.
İki hayat kararmış bir aile çökmüştü.
Ya sektirmeden atan Merdan..
On yedilik genç delikanlı.
Onun bundan sonraki yaşamı..O da diğerlerinden farksızdı. İkisi ölü o diri. Yani Merdan da yaşayan ölüydü artık.
Hep karşısına çıkacaktı. Hiç uğruna hayatlarını aldığı bu iki insan hep karşısında olacaktı. Nereye baksa o iki insanı görecekti.
Kaçış kurtuluş yoktu bundan.
Hem ne uğruna, ne sebeple..
Bir hiç,anlamsız,önemsiz bir mesele uğruna.
Küçük tartışma,hazımsızlık geçimsizlik uğruna.
Peki değer mi buna?
Kıyılır mı iki cana?
Babaya ve oğula?
İkisine aynı anda?
Biri babaya,biri oğula..
Aramızda yoklar,yaşamıyorlar artık..
Anlamsız sebepsiz yere..
Bir hiç uğruna..

Kemal GÜL
05.02.2014