Yağmur yağıyor hava yine karanlık ve puslu sana koşup gelmek istiyorum boynuna sımsıkı sarılmak güneşe dokunmak istiyorum ama yok bu günlerde, başka bir şehrin kucağında başka bir şehrin insanlarını aydınlatıyor. Kalbimden doğmuyor güneş, biliyorum eğer yağmur taneleri düşüyorsa senin de şehrine yokluğumu hissetmişsindir. Gözlerin koşan insanları seyre dalmıştır, ellerin ilk kez bu yağmurda ıslanmıştır belki de ve ilk defa bugün sende gökyüzüyle puslu bir havaya bürünmüşsündür...
Sözlerin yetemediği yerde dokunmayı öğrenmiştik birbirimize eğer sensen bir şeye kızan ellerimi tutardın sımsıkı eğer bensem bir şeylere kızan gömleğinin rengine takardım anlardın ve ellerimi tutup gözlerimin içine bakarak “bir daha giymem” derdin. Eğer kızgınlığımız bir birimizeyse hiç konuşmazdık yan yana gelir saatlerce öylece otururduk, fırtına ne kadar şiddetli olursa olsun sözün açtığı yara kalbe dokunurdu bu yüzden susardık saatlerce hiç konuşmadan kalplerimizin birbirine fısıltını dinlerdik en sonunda yenilirdik susmaktan işte o zaman aynı anda birbirimize sarılırdık sımsıkı “bir daha asla” derdik birbirimize, aşk sen varken seninle güzeldi varlığında bile seni özlerken yokluğun ölüm gibi…
Hayat veren elin şimdilerde yalnızlık dağıtıyor, özlem yüklüyor rüzgârlara, fırtınalara… Bir yara var seni tanıdığım günden beri kanamasını bir türlü durduramadığım öyle oluyor ki canımı alıyor bazen ölümün kokusunu duyuyorum bazense mutluluğun kucağına itiyor günlerce oraya hapsediyor beni, kalbimle kalbime dokunuyor. Kanayan bir yarayı sevebilir mi insan hem bu kadar acı çekip hep de ona bu kadar mutluluk veren bir yarayı katlanabilir mi her insan dayanabilir mi ya da her saniye böyle umarsızca kanamasına ben katlanamazdım çok zor olurdu hem neden bütün bunlara katlanayım ki, neden bile bile yarayı daha çok kanatayım cevabı biliyorum aslında eğer yaram kanamayı keserse sen olmazsın bu yüzden her sabah uyandığımda kanayan yaramı yokluyorum damlıyorsa kan sen varsın demek işte dünyanın en güzel mutluluğuna hapsediyorsun beni gün bitiyor akşam oluyor başımı yastığa koyup gözlerimi kapıyorum ve yaram o an acımaya başlıyor sabah gözlerimi açtığımda yaram kanıyorsa işte o an bütün sancım bitiyor beni yeniden mutluluğa itiyorsun ve ben yaramı özledim çok fazla.
(Sizler de bir gün böyle bir yarayla karşılaşırsanız bırakın kanasın dünyanın en özel ve en güzel hissi bu sözlerin yetemediği yerde dokunmayı öğrenin birbirinize sizlerde unutmayın söz kör bir bıçak değildir aksine hiç olmadığı kadar Keskin’dir.)