Bir MFÖ şarkısıyla açıyoruz gözlerimizi haftanın son gününe; “bu sabah yağmur var İstanbul’da…” gözlerimiz dolu dolu oluyor, bilinmez niye! Yağmur neden hüzün getirir ki kalplere ve neden gözler eşlik eder gökyüzüne? Çözülemedi henüz bunun sırrı. Kim bilir belki de bu bir masal sırrıdır hayatımızda. Belki de gökyüzünün yazdığı şiire kafiye olmak istiyordur gözlerimiz, bilinmez…
Bir İstanbul sabahında yaş’lanıyoruz ister istemez, hayat bir kez daha haddimizi bildiriyor bize. Seramonik cümleler, şirin maskeler yüreklerimize işlemiyor artık. Biraz da büyüyoruz galiba…
Yağmurlu bir sabahta gözlerimiz en çok pencere kenarlarına aşina. Beklenilen biri var ya da yok, gözler anlamlı anlamsız yollara bakıp dalmakta. Hele de radyomuz açıksa her bir şarkıdan kendimize pay çıkarırız. Ne çok yakışır o ana Kolpa; “Söz geçmiyor ki zamana, akıyor aldırmadan.” Şimdi gökyüzünden akan yağmur mudur yoksa geçip giden zaman mı akmaktadır çıkamayız işin içinden. Yürek labirentinde kaybederiz kendimizi bir müddet. Metropol bir şehirde yüreğinizin sokaklarında kaybolmak ne kadar da manidardır aslında. Ve şarkının nakaratı son darbesini indirir “ölünmüyor mutsuzluktan” sahi mutsuz muyuz? İtiraf etmek zordur gerçek duyguları, susmayı tercih ederiz yaşamı incitmemek için. Bir yağmur nelere kadir bakın işte. Dışarıda yağmur selleri içeri de hüzün seli, hangisine kapılmak daha kötü acaba?
İster istemez burukluklarımız var hayatta. Polyanna olmadığımız kesin. Hayatın arasına sıkıştırdığımız duygularımızı bazen serbest bırakmak en doğrusu sanırım. Bu yüzden yağmuru nimet bilirim, ruh terapisi bilirim. Ruhunda yağmurla birlikte akıp gitmesi arınmadır stresten. Artık hız ve haz arası yaşanılan şu alemde hayata “dur” demektir yağmur terapisi bence. İçinizdeki siz ile dış dünyadaki siz arası bir buluşmadır böyle anlar. Bazen korkak cümleler, bazen haklı bağırmalar sağır eder kulaklarımızı. Bir bir yüzümüze vurulur tüm hatalar. Tüm kayıplar…
Yağmurla dertleşmek yürek ister, yağmura yoldaş olmak ne büyük kahramanlıktır. Ayan beyan ortada olmak ve saklanamamak en büyük çaresizliktir ama bunu itiraf edebilmek işte her babayiğidin harcı değildir. Hani şarkıda dedi ya; “Gözlerim dolu dolu oluyor, bilinmez neden?” Biliriz, hemde çok iyi biliriz aslında. Kendimizden kaçamıyoruz ne de olsa…
Yağmurlu bir gün böyle başlar kendisiyle derdi olana. Hayata kapılıp gitmek değil asıl mesele, yağmura kapılıp gitmek bir süre. Ve yağmur rahmettir, hayattır. Gözde yaş varsa hayat var demektir. Hadi şimdi bu umutla gülümseyelim…