Seni öyle özledim ki. Sanki arayıp sormamak büyük suç gibi. Şimdilerde oldukça sensiz kaldım. YOKSUN. Ne büyük boşluk bu böyle, ne büyük afallama. Henüz her gece rüyalarımdasın. Sürekli koşuyoruz. Nereye, neden bilinmez ama sonsuzcasına koşuyoruz. Ve daha bir yere ulaşamadan bitiyor, uyanıyorum.
Şu sıralar bir buruk içim. Yaramazlık yapmış çocuklar gibi bakıyor bana yüreğim. Senden başkasına yazamıyorum. Başkasına yazdıklarımı görünce içim bir hoş oluyor. İhanet gibi sanki. Sana tüm edebiyata ihanet ediyorum sanki. Ne kadar suçluyum bilmiyorum. En başta seni severek başladı günahlarım, sana değer vererek. Sonra unutamayarak. Bazen düşünüyorum; neden gerçekten kardeş doğmadık? neden böylesine ayrı yerlerdeydik? Tesadüflerle buldum seni daha doğrusu sen buldun beni. Sen mi ben mi bilemem aslında ikimiz de bırakmadık birbirimizi. Sorun biraz da buydu. Ayrılmamaya yemin etmiş iki insan ayrı kaldı. Her ne kadar kısa süreliğine de olsa artık herşey dayanılmaz. Sonsuzun sonu çatmış kapımıza. Bizse tepkisiz teslim olmuşuz. Nereye sürüklerse bizi hayat öylesine bir dala konmuşuz. Bülbül iken susmuş lal olmuşuz. Biz yaşayan ölüler olmuşuz. Suskun iki ihtiyar gibi bekler olmuşuz çoktan gelmiş ecelin gelişini...