Bugün, ayna bana bir sürü hayal kırıklığı armağan etti. Nazım Hikmet’i dinlememi öğütledi sabahlık aklım. Ama onun ağzının varlığını bilmem ki ben. Siz hiç benim sesimi duydunuz mu?

Ah evet şu hayal kırıklıkları, bana derin bir nefes almamı söylediler, evet. Yeniden başlarsam davetkar hayatıma, dur dediğim yeri hatırlamayacağımı söylediler.Nazım’ın da bunu yapmaya şansı olmuş muydu hayat? Tanrı? Merak ediyorum yine de, insanların geleceğe dönme hakları varsa eğer “retro” da nereden çıktı? Günümüze ne oldu hayat? Tecavüz edilen kadınlar artık göz doyurmuyor mu yani? Peki yalınayak çocuklar? Anneleri seslerini duyuyor mudur acaba..

Belki Nazım’ın ağzını hayal ederek başlamalıyım işe. Bu seferki hayatımı başkalarının şarkılarını söyleyen aptal bir karaoke delisi gibi geçireceğim belki. Evet çorbaya biraz 80’ler katmalı, başkasının şarkısı değil mi?

Ben bizi dur demeye davet ediyorum, sonra derin nefes egzersizleri ve yeni döllenme bayramları. Belki bu sefer “adalet” benim yumurtamdan çıkacak kim bilir? Annem beni yumurtadan Zeki Müren çıkacak diye mi doğurdu ki? Anne?

Şimdi avcumun içine koyup üzerine dondurma yeme hayalleri kurabilecek kadar param var ve yumurtamdan devlet torpiliyle adalet çıkaracağım. İşte hayat bana hayal kırıklıkları armağan etti sabahlık aynamla birlikte. Bir sonraki hayatımda su samuru olmak istiyorum. (anne, beni duyuyor musun?)