Kristal tabanlı sabahın içinde sembolik bir işaretle aydınlandı zihnim. Nereye bakıp, nereye akacağımı kestiremedim bir süre ve sonra yavaşça akmaya başladı düşüncelerim.


Ateş, hava, su ve toprak.

Dördün dengesi!


Dört mevsim, dört yön, ayın dört haftası, masanın dört bacağı ve aklımdan savrulan onlarca düşünceden birine takılıyor zihnim. Dörde...
Düşündüğüm dördün dengesi dört mevsime sığsa veya masanın bacağında dört elementin dengesini kolayca bulsak, görebilsek...

Ki

Uçurumun dibinde körpe umutlara sarınmış acemi bir dalga üzerinde eğleşiyor yaşantı. Avucuma konan yeni bir dalga da yere seriliyor onca anlam yüklü şey. Boğuluyorum yine bir karış suda...


Ölçü ve ölçüsüzlük.... İyi ve kötü... Düzen ve düzensizlik... Anlam ve anlamsızlık... Her baktığımın karşıtı var.
Ve hepsinin içinde onlarca şeçim, hüküm vs...


- Ritm kısacası evrenin dengesi ve kendi içindeki uyumlu armoni.


Peki ya ben?

Peki ya siz?

Elimizde bir terazi yokken tartmak. Kendimizi herkesin ve her şeyin koruyucusu ilan edip başkalarının işlerine burnumuzu sokmaya çalışmakta bir denge göremiyorum.
Engin görüşümüzle tartamadığımız üzerimize vazife olmayan yüklerde yani.



Peki ya tartıp, ölçmek? Ölçmek kalıplarla sınırlara uyma ve uydurmaya çalışmak yani. Yine bir şeylere uyma veya o kalıpların içinde yer alma fikrinden hareketle sığma, sığdırılma hali...


Oysa uymak istemediğim anlardan birindeyim. Hiç bir şeye uyma veya bir şeyleri bir yerlere uydurmak telaşında değilim. Yenilik bu kendi açımdan.

(Kişisel düşüncemden çıkan sonuçtan birinin bu olabilme olasılığını çok sevdim az önce.)

Yazmak ileri adımlamaktır. Yazarken de arıyorum şimdi anında geleceği. Ve bakıyorum düşüncenin ışığında. Aradığım cevap bu olabilir mi? Denge?

Nesnellik ve uzağındaki tüm objektif bakış yere serilen ütopyamız, tonlarca gürültü çıkaran ve sonrada kaçamayıp hapsolduğumuz her şey.


Yenilikler illa bir materyalin icadına dayanmıyor. Yenilik zihnin en alt biriminde oluşuyor bir takım eklentiler ilave ederek yeni donanım sistemleri elde ediyorsun ve akış başlıyor kendi yaşam hologramında.


-Daha önce dairenin dışındaydım ve yoktum!

Veya yine öyle olduğunu sanıyordum.

Sanmak derinde bir yerde iki kapıdan hangisine gireceğini bilememekti bana göre.

Daire dışına taşmışlığım olmadığından içinde kalmanın kötü olduğunu sanıyordum ve yine sanıyordum ki özgürlükler dairenin dışında.

Yanılıyordum...

Şimdi düşünüyorum. Özgürlük herkesin gittiği yerde midir, yoksa sizin tüm ruhunuzla mutlu hissettiğiniz yerde midir? Sürekli kendimle kavgalı olduğumdan ve zıtlaştığımdan fark edemediğim bir şeydi bu sanırım.
Şu an görebildiğim tüm sınırsızlığa paralel oluşturan şeyler meğer kendimle zıtlaşmayı bıraktığım yerdeymiş.

Kim ne derse desin işte bu alan benim özgür alanım!

Hep olduğunuz yere farklı bir gözle bakmak! Bakabilmek...

Ben dairenin içindeyim ve kendimle zıtlaşmıyorum artık. Sınırsızlığın bu olduğunu söylüyorsam kendi düşüncemin dayandığı yerdeki bulgumla, beni aksine kim inandırabilir ki?
Dairenin içindeyim ve her zamankinin aksine bütüne eş bir parçam olduğunu söylüyorum o bütünün bir parçası olduğumu ve bunun beni her zamankinden daha özgür ve mutlu kıldığını,kılacağını...


Varoluş kelimesinin hafif yanına yerleşiyorum şu anda.

Varım!

Bu dünya da ve burada şu anın tadını çıkarıyorum.

Öyle veya böyle! Siz de aynı şeyi yapıyorsunuz.

Mutluluk uzaklarda ve yakalanması güç bir şey değil; güzel bir seçimdir. Ona direnmediğiniz sürece...
Bizler mutluluğu seven ve ona ihtiyaç duyan, onunla daha da güzelleşen bireyleriz...


Sabaha en can alıcı, en ışıltılı tebessümümle gülümsüyorum. Dört yanımın dengesi mutlulukla aydınlanıyor.


- Günaydın tüm evren ve üzerindeki her bir can

*




Bodrum/Ocak/2014

Maide Özgüç