önce sesini unutuyor insan.. sonra gülüşünü ve sonra keder dolu gözlerini .. en sonunda da çehresini. parçalardan bütüne doğru ilerliyor unutmalar. zamanla ve acıta acıta...aslında unutmak istemiyor insan . silmek istemiyor gözlerinden gözlerini, kulağından sesini..ama işte zaman ve akıl insanın kalbine ihanet ediyor.. bu iki kavram bir araya gelip çaresizlik içinde kıvranan bir insanın kimi zaman acısını hafifletmek kimi zaman da hayata dönmenin gereği olarak ihanete başvuruyor. karanlıktan korktuğumda çevirdiğim numaranın sahibiydin sen. ama bak zaman ; hafızamdan gidişinle onu da aldı benden. unutturdu..birgün tamamen silinir misin aklımın en ücra köşesinden , benliğimden bilmiyorum. tanıştığımızda senden gidecektim aslında. bir gönül eğlencesiydi, biraz vakit geçirip yoluma devam edecektim. arkamı dönüp gidecektim oysa... Ah!şu an oysa seninle nerdeyim? adını bile hatırlamayacaktım.ruhuma ilmek ilmek işledin oysa.baksana, her parçama sindi sevgin ve şimdi sevmelere doyamıyorum.incitecektim.acıtacaktım. sonra hayatımdan çıkaracaktım. ama baksana hiçbirini yapamadım. Ve bir daha baksana hala rüyalarımda sen varsın , diğer yanımda yarım kalan aşkın...