Çoğumuz,belli bir yaşa geldiğimizde kendimizle iç hesaplaşmalara gireriz.Belirli bir yerlere gelmiş,yaşam ile savaşımız bitmiş kendi kendimizi yemeye başlamışızdır.

Yaşadıklarımızı sorgulamaya başlarız,kendimize hiç acımadan doğamızda olduğundan kendi kendimizi yok etmeye başlamışızdır.

En kötümüz,çocukluktan başlar yargılamaya….

Hiç arkadaşıyla kavga etmemiş,üstü başı çamur içinde kalmamıştır,komşunun bahçesinden erik çalmamıştır.Öyle söylenmiştir,çocuk olmasına bile izin verilmemiştir.

Sonra okul yaşantısı,hep düzenli okula gitmiştir,iş hayatı da böyle olacaktır,ileride.Bunun tohumları daha o anda atılmaya başlanmıştır.Hep örnek öğrenci seçilmiştir.Kırmızı kurdeleler ödüldür…Aşkları platoniktir.Açılamaz,kimseye.

Sonra artık büyümüşüzdür,iş hayatı başlar,hayatı biraz daha ciddiye alırız.Bu arada örnek anne,baba olma yolunda da hızlı adımlarla ilerleriz.Severiz,bu gerçek anlamda ilk aşkımızdır.Ama karşımızdaki kişide kusursuz olmalıdır.Çeşitli bahaneler uydurur,terk ederiz.Yada terk ediliriz.Bu bir ömür boyu sürecek hatamız olacaktır,belkide.Keşke doğru,yanlış yaşasaydık diyeceğiz ama artık çok geçtir.

İçimizde gitgide büyüyen bu yaşanmamış duygular bir gün gelir, çığ gibi büyümeye başlar içimizde,sığmaz artık içimize,işte bu anlarda kimimiz kalem kağıdı alır,yazarız,yazabildiğimiz sürece.

Kimimiz hala hesaplaşmaktadır,kendisiyle…..

Bırakalım artık bu belirli kalıpları,kendimiz için yaşayalım belirli ölçülerde,bir kere okuldan kaçarsak dünyanın sonu mu gelir, yada sevgimize sahip çıkıp yaşayalım,yaşayabildiğimiz sürece,en azından hatıralarımız olur değil mi?

Kendimiz için yaşayalım, Ayşe Teyze,Fatma Teyze,Kemal Amca,Ahmet Amca,ya da anne babamız için değil.Kendimiz için.

Sonra aman ha yine avutmayalım kendimizi,ben yaşamadım ama çocuğum yaşasın,demeyelim.Kendimiz için yaşayalım.Bunun içinde önce geçmişimize bir sünger çekelim.Bir şans verelim kendimize.

Haydi…….

N.Ayan