Sen bana, benim kırgınlıklarımı, yaralarımı bilerek gelmiştin,, inandırmıştın güvendirmiştin gönlümü çalmayı başarmıştın, yaralarımı öyle sevgi dolu sarmıştın ki, sonunda ben de seni çok sevmiştim, öyle ki hiç kimseyi sevmemiştim seni sevdiğim gibi, seninle beraber en güzel duyguları yaşamıştık.

Aşıkla maşukun tutulduğu delice bir aşkın, bahara karışan çiçekli dallarıydık, sevdamızın ölümsüzlüğüne dair sözler verdiğimiz bir masaldı yaşadığımız. Üzüldüğümüzde beraber ağladığımız, sevinçlerimizi beraber yaşadığımız. Anı şiirlerde şarkılarda buluştuğumuz, yeri geldiğinde ayrı kaldığımızda yokluklarımıza dayanamadığımız. Aşkımıza günlerce bir ad arayıp bulamadığımız. Aşkımızın tanımsızlığında sonsuzluğa yol aldığımız. Eşi benzeri olmayan duygulara karıştığımız. Bütün imkânsızlıklara rağmen yaşamaktan korkmadığımız bir sevda da biz olmayı başardığımız anlarda kaybolmuştuk.

Oysa nerden bilirdim bu kadar çabuk beni yarı yolda bırakacağını ve verdiğimiz sözü vefasızca sözünü unutacağını. Şefkat dolu sardığın yaralarımı vefasızca yeniden kanatıp bana dayanılmaz acılar yaşatacağını. Bir insan aynı yerden kaç kez vurulabilirdi sevgili, sen beni aynı yerden öyle bir vurdun ki dinmiyor hala sızısı, her geçen gün daha da bitiyorum ben. Artık herkesten kaçıyorum, etrafımda dönen herkesi kırıyorum. Ben bende değilim, kendimi tanıyamaz oldum. hiçbir şeyin değeri yok artık benim gözümde, sayende öyle umutsuz, öyle güvensiz ve öyle inançsızımı ki yaşayan bir ölüyüm. Son kez olsun cenazemi kaldırmaya gel…
EMİNE USTA (Mavi)