hiç.

• 15 Ocak 2014 Çarşamba 03:47:53

bir akısın icinde kayboluyorum. sesler görüntüler sesler hisler yüzler hepsi tek tek arkamda kalıyo ben önümde ne oldugunu bile görmekten acizim. ne gelse önemi olur onuda bilmiyorum. bu yalnızlık hissi dediklerini yıllardır bilirim derdim. daha yeni yeni anlıyorum ne oldugunu. odasında tek basına oturan icerde ailesi oldugunu bilen cocuk yalnız derdim. degilmis. bütün arkadasları toplanıp gülüp eglenen insanlar yalnız degil derdim. yalnızmıs. insan dedigin esref i mahlukat su dünyada ne yaparsa yapsın tek alt edemeyecegi sey yalnız olusuymus. beni herkes terkedebildi. ne seviyorum diyenler ne seviyorum dememi umursayanlar ne dostum dediklerim ne ailem hepsi gidebildi. mesele gitmelerinde degl aslında. ben nasıl gidebildiklerindeyim. bir insanı sevmek deger vermek hayatını acmak zaten sacma ama enazından yalnızlık duygusunu gecirebilmek icin caba sarfediyo insanlık. karsı tarafta cabalıyo zannediyo. ama o aslında sadece öyle olduguna inanmaya calısıyo. önemli oldugunu vazgecilmez oldugunu görmeye bilmeye hissetmeye calısarak yasayan varlıktır insan. baska bir özelligi yoktur aslında. neden yalnızız?? neden gelen yada giden kimse bizi tamamlamaz yada eksiltemez ?? eksiltememesi zamanla olusuyor sanırım. gitmelerine yüzlerinden cok sırtlarını görmeye alısıyosunuz. gitmeme diyenlerde gidiyo beraber uyudugunda beraber sabahladıgın da farketmez istisnası yok bu isin. ama neden kimse tamamlayamıyo? enazından beni. ben neden birisinin yanında tamam oldu artık her sey tamam diyemiyorum. bunu gercekten diye bilen insanlar var mı bilmem. ben hic biseyi bilmem zaten. oku gitsin iste kim oldugumu kurcalamaya gerek bile yok. kendimi cözmek adına yazdıgım bu yazılardan baska bi amacımda yok zaten hayatta. amac edinmeye calıstıgım bisey yok hedefim yok istegim yok sebebim mazeretim sevdigim sevenim kalanım gidenim kimse yok. gitmelere alıstım dedim dimi ? evet. alıstım ama artık bi gidenim bile yok. öyle bir alısmısım ki sırf gitsinler diye insanlar almak istiyorum hayatıma. paramparca olayım icim sızlasın yansız kavrulsun nefesim kesilsin aglamaktan istiyorum. yeter ki yasadıgıma inanmam icin bi his kıpırtım olsun. herkes onu seviyo herkes onu begeniyo herkes ona yazıyo herkes ona yavsıyo herkes onu bekliyo ama o kimseye gitmiyo’mus’ gibi yapanlar gitseler keske. en cok o mutlu eder beni. o cektiklerri acılara tapınanlarr. onlardan baska acı ceken olmadı sananlar bi defolup gitseler keske. midem bulanıyo kulaklarrım ugulduyo dinlerken. yeter kes kapat ceneni bir dur ve bak senden baska ne var dünyada bir gör senin güzelliginden göründügünden ötesi var. sevmek var sevilmek var kendine gel diyesim gelen insanlar bi cıkın hayatımdan diyesim var. elde ettigini harcamaktan geri durmayan bu yüzden cevresindekileri üzen ama o sucsuz mus gibi yapanlar bi ölünüz ya. kücük beyniyle söylenen yapılan seyleri gülünc bulan dahası bunu gülünc olmak icin yaptıgımı zanneden kücük aptal bir bak sen nerden aldın o hakkı sen kimsin bana gülüyosun demek istiyorum. ben cok sey demek istiyorum. ama en cok kendime gelmek istiyorrum. o cok konusan ama aslında hicbisey konusmayan kendi dısında herseyi anlatan yasanmamaslık yalanlaı atan kızı gebertmek istiyorum. üstümden silip atmak ohh nerde kalmıstık diyip o ilk güne geri dönmek istiyorum. ben su hayatımdan kacıcak bi kara delik bulmak istiyorum. hep bir sevgili zannederdim o kara deligi. yok degil ya. o daha büyük bir acmaz cıkmaz mutsuzluk. kendinle kalmak bile yetersiz. cünkü kızgınlıktan kendi kendimi bıcaklayasım geliyo. ben neden böyle oldum. ben neden bu insan oldum. tanrı beni unuttu mu sevmiyo mu simdi beni görüyo mu bunları hep sormak istiyorum. neden biri bana beni sordugunda en alakasız seyler olarak en önce yalanlar fırlıyo agzımdan. sorunun nerden kaynaklandıgını ne zaman basladıgını düsünüyorum. gerek yok biliyorum aslında. o hep cocukluguna inelim dediklerini haklı cıkartıyorum ben. o cok bilinmek görülmek istemek arzumdan basladı hepsi . herkesin merak ettigi yanında olmak istedigi pesinden gidilen cocuk olmak istedim hep. o cocukluk askımın bana en yakın arkadasımı sevgidini söyledigi gün mü oldu acaba hersey. yoksa okulda fikirlerim yüzünden görünüsüm yüzünden dalga gecildiginde mi basladı. bilmem zamanını tayin etmek zor. sahnede olmaktansa arka fon müzigi olmayı istemem bundan mı acaba. o kadar hesaplı kitaplı milimi milimine ölcülmüs kalıp sevgiler yüzünden oldu bu. benim icimdeki cocugu öldürdüler kalıplarına sıgdırmaya calısarak. çıfıt çarrsısı kafam. ben nerdeyim ??

bunları yazıp ekranı kapadı kadın gözlerinin önünden harfler cümleler gecti kafasının icinden anıları kalbinden hisleri gecti. ah bunları kendine ne zaman yüksek sesle söyleyebilmeyi basaracaktı. yıllardır aynı sandalyede oturup dünyayı gelisimini izleyen bi cocuk gibi hissetti. simdi ayaga kalksa dizleri tutmazdı. o gördügü hayatlar dünya onu icine almazdı. ne tam ortasındaydı ne de dısında. en olmayacak yerde tam ortasındaydı. o izledigi dünyaya dalmaya cesareti yoktu oturmaya devam etmeye de takati. simdi bu kadar cümleyi yazdıktan yılların suskunlugunu bozduktan sonra hersey aynı kalır mıydı. ??