"Aşk" kelimesini telaffuzdan bile korkar oldum desem yalan olmaz inan ki. Öylesi uçlarda ve öylesi zıt, değişik tanımlamalar var ki; şaşmamak, o kavram kargaşası içinde boğulmamak mümkün değil. Belki de bunca sebeplerden en başta olanı; herkesin, sadece kendi duygularını "Aşk" olarak kabullenip, çevresinde olanlara hiç bakmadan, aşk sandığı duyguların pençesinde acıya terk halidir.

Nedense tanımlamalar ve zihindeki algılamalar, aşkın acılarla dolu olacağına dair oluyor ve o acının mutluluk verdiğine inanılıyor. Ne desem bilemiyorum bu duygulara... Bu acı çekmeye kılıf hazırlamanın ta kendisi değildir de nedir?

Şimdi bunları yazarken, belki beni aşk düşmanı sanacaklardır. Aşka bakışımı kınayacaklar da olacaktır. Oysa ben aşka inanırım ve aşkın acılarının da tatlı olduğunu bilirim. Ama nereye kadar? Hangi sınırlar içinde? İşte o sınırların tespitine de inanırım.

Kişi birini sevmiş, aşka dönüşmüş karşılıklı duyguları. Ne kadar güzel... Az zaman geçmiş aradan, bir taraf kendini mısır ambarında sanmış olacak ki; bir başkasına, derken sonra daha bir başkasına ve daha bir başkasına yol almış. Böyle düşünelim olayı... Böyle düşünelim; çünkü asrımızdaki aşk tekniği bu yolda... Kadın erkek ayırt etmiyorum. Herkes de böyle demiyorum asla.

O kadar çok ki çevremizde bu olayın benzerleri. Bir taraf "Nasıl olsa bana dönecek" diye ateşlerde yanarken, diğer taraf mavi sularda aşka değil; değişik aşklara yol almaktadır.

Bekleyen taraf için bunun adı aşk mıdır? Sevgi bu mudur? Yoksa bunun adı fanatizm midir?

Aşk; eğer sevgi suyuyla sürekli sulanıyorsa yüreklerde yeşerir, filizlenir. Ama bir taraf başka yerlerde geziniyor ve sevgi suyunu damlatmıyorsa yüreklere; o yürekteki aşk büyürken kupkuru bir odun haline gelir kısa süre sonra. Bir süre sonra da çürür ve yok olur.

Madem aşık olmanın amacı mutluluktur; o halde acı çekme arzusu nereden gelmektedir. Yürekteki odunları yeşertme gayreti niçin? Kupkuru bir odunun yeniden yeşerdiği nerede görülmüştür? O kuru odun sadece yanar... Ateşiyle de yakar. İşte aşk sanılan da budur. Odunun yanan ateşinin kavurmasıdır yüreği. Aynı anlarda diğer tarafın zevk ü safa içinde gezindiğini bile bile hem de...
.........

Çok yazdım biliyorum. Katılıyorum düşüncelerine. İlk insandan bu yana kesin tanımı konmamış aşkın. Her aşık kendince tanımlamış aşkı. Nasıl işine gelirse o acı içinde.

Ve öyle bir dünyaya gelmişiz ki... Ne kadar aşık var ise o kadar aşkın tarifi oluşmuş.

Güzel, düşündüren bir yazıydı. Tebrik ediyorum arkadaşım.

Nice güzel yazılara... Ve her insana nasip olmasını dua ettiğimiz nice mutlu aşklara... :)