Sokak Lambasından Damlayan

• 2 Mayıs 2008 Cuma 16:10:16

Sokaktaki o çocuktan ne farkım var? Cehennem hepimizi bulabilir. Bir aynanın annesini öldürdüğünü gördüm bugün. Bir özgüvenin yuva yıktığını, hepbanacılığın küçüğü sandığa gömdüğünü… yaşlı gözlerimin annemi boğduğunu gördüm. Ama uğruna ağlayacak bir tek çocuğum bile kalmadı yeryüzünde. Sövmeye annelerinden başlasam, sıra benim anneme ne zaman gelir?

Her şeyin yarım kaldığı yalan. Evi olmadığı için bu gece sokakta yatacak olan çocuğun sabrı tükeniyor, bak. Annesi sevgisini diğer çocuklara paylaştırmış. Güneş doğunca soğuktan morarmoş yerlerini saklayacak ustaca, biz evimizde sadece hissetmeyi beklediğimiz şeyleri yazıyor olacağız renkli kalemlerimizle, onun adına. Ben o çocuğu canıma sokmak isterdim yine de, benim olur muydu ki isteseydim?

İsteseydim, dünyanın bütün çiçeklerini verirdim o öğretmene ben. Ağlayarak öldü o da diğerleri gibi. Ha ha! Kalemimizin rengini sizin çiçeklerinizden çaldım işte! Şimdi beylik düzeninizde çocuklara ağlıyorum. Gözyaşım çabuk tükeniyor, tahammülü kalmadı gözlerimin bu yalancı çiçeklerin rengine. Hayatımı o felsefenin içine yedirdim ben, sahteyim. Şapkalı adam öğretiyordu bize bunu ama kimse merak etmiyordu neden çocuktuk.

Kendimi kandırmayı bıraktım şimdi. Bu yüzden anlatacak tek bir hikayem bile kalmadı. Bu cennette bir çocuk evini özlüyor işte.