hiç yoktan çocukluğum geliyor aklıma...
mavi çizmelerim,priketleri kırıp içine koyduğum misketlerim..
ilkokula gidiyordum ’sezercik’ derdi öğretmenim bana ve çok severdi...çok ’büyük’ adam olucaksın sezercik derdi..’ büyük’ olmadım ama adamlık sanatını ince ince işledim ciğerlerime...sınıfta sevilen ve belirgin bir çocuktum.özelikle her kış soğuktan devamlı üşüyen,kırımızı burunlu,çorapları hep ıslak çocuktum ben...kırılganlığım çocukluğumdan kalma aslında.. istediğim hiç bir şeye sahip olamıyordum..mesela arkadaşlarımı hiç evime davet edemedim,keza bana kurabiye hazırlayan bir annem olmadı hiç bir zaman....belkide üşüyen ellerim değildi yüreğimdi..bir sabah gene üşüyen yüreğimi aldım okul çantama ve sırtıma yasladım tüm hayal kırıklıklarımı vardım tebeşir kokan okul sıralarıma....zil çaldı,tenefüs vakti,herkes çıksın ’sezer’ kalsın dedimişti öğretmenim...çantasından mavi, içi yünlü sıcacık bir çizme çıkarmıştı ve yünlü bir elviden... artık ıslanmasın çorapların,üşümesin ellerin sezercik demişti..kalbimin çarpıntılarına ve gözlerimden düşen yaşlara dur diyemiyordum..kısık bir ses tonu ile sağolun öğretmenim dedim ve giydim çizmelerimi..sıcacıktı artık ayaklarım.. ellerim üşümeyecekti..
o gün üşüyen ellerim ve ayaklarımdı
bugün yüreğim üşüyor,kalbim parçalanmış ruhumun seyir defterinde...
nerdesin anne.!!

Recep Sezer