Yalnızlığa dair ne bilirsin ki sen?

Ya da ne bilirsin bir anıyı beyninin her kıvrımından silmenin imkansızlığı hakkında

On yıllar var ki dokunamadığın bir yüreğin içinde yanan alevi söndürmenin ne derece mümkünsüz olduğunu, sadece sana ait sandığın bir çift üzüm tanesinin renklerini zihninden silememenin verdiği çılgıncasına acıyı?

Söylesene,

ne bilirsin, ne söyleyebilirsin sen gerçek aşk için?

Ne bilirsin, doğduğun günden toprak oluncaya kadar geçecek her saniyenin, sadece bir yüreğe ait olmasının aslında tek gerçek ibadet olduğunu ?
O son busenin, insanın dudaklarında bıraktığı ve ömrün boyunca çıkmayacak o en lezzetli ve tatlı meyvelerden bile üstün tadı..
Ne bilirsin yaşamak hakkında, ne bilirsin diğer yarını her gördüğünde ona gülümseyemeden, bakışlarını çevirmesinin sancısını ?
Ya da ne bilirsin en büyük suçun bir insanı durmadan dinlenmeden, kendi kendini yok ederek sevmek olduğu hakkında?

Kadın..
Çözülemeyen denizci düğümleri kadar karışık aslında. Bunu anlaman imkansız biliyorum.

Çünkü sen aynada gördüğün şeyi kendin sanıyorsun.

Ama o benim.

Benim gözlerimle bakıyorsun kendine fark etmesen de,

benim gözlerimle seviyorsun bir yabancıyı hiçbir vicdan azabı çekmeden,

ve benim gözlerimle ihanet ediyorsun hergün, defalarca bu ihtiyar şarlatana..

Sen, seni sevmeme aşıktın. Sana olan hasretime, senin her haline çılgınca bir tutkuyla bağlı olmama.
Hep de öyle kalacaksın, değil mi?

Haklısın, sana hayır diyemem.
Ama sormadan da edemiyorum;
Sen ne bilirsin yalnızlığa ve aşka dair?

Şehrin bu yakasında, tam da yanıbaşında, en umarsız ve en muhtaç anında bile sana hayır diyemeyecek, üzüm rengi iki bilye için ömrünü hiçe sayacak bir şair bozmasının sana olan aşkı kendini aynada benim gözlerimle görmeni sağlıyor zaman zaman..

Hepsi bu, değil mi?

Burak Özdemir
RABARDA