Bir şiir defterim vardı lise yıllarımda. Bölüm bölüm birşeyler biriktirirdim, aforizmalar, romanlardan pasajlar, denemeler, gazete küpürleri... İnanılmaz da keyif alırdım hatta eşsiz bazı parçalarım olurdu daha evvel hiç okumadığım bir şiirin mısralarını bir arkadaşım izin almaksızın yazardı ben defterime sahip çıkmadığımda. Parça parça hayat biriktirir gibiydim. Şimdi bir bakıyorumda o şairleri beğenmiyorum basit ukela kuklalar gibi geliyorlar. Kendi arkadaşlarımın ve kendimin şiirlerini kaydediyorum. Tatlı aforizmaları oluyor içerden ev arkadaşımın, aşkın tadı korkuyla değil romantik melodilerle çınlıyor kulaklarıma. Büyümüşüm artık, iyikide büyümüşüm öyle de tatlı geliyor ki ağzım sulanarak okuduğum şairle aynı masada yemek yemiş olmak. Kimbilir belki niceleriyle yiyebilecek olmak. Bir tanesi bir gün çıkacak zihniyle sadece zihniyle kocaman bir kitap yazacak yüz bin kelime olacak içinde ve gidip imzasını alırken onun arkadaşım olmasının gururunu taşıyor olacağım. Ama sanırım buna daha var o kadar yaşlanmadık galiba çünkü yazdıklarımı eleştirip beğenmeyedebiliyorum gel gör ki beğenmiyor olmak onu çöpe attıramıyor henüz bana. Belki bir seveni çıkar diye satırlarda ilgiye aç yerini alıyor. Diyorum ya ilk basamağı atladım ben birde beğenemediğimi buruşturup atabildiğimde deymeyin benim keyfime, sahi o zamana bir arkadaşım da roman yazsa da onun karakterlerine kapılıp gitsek. Her neyse bu yazıyı yazmam da ki esas amaç bir parça sizlere teşekkür bir parça da yeni şair arkadaşların kendisini açması için beklentiydi.

Nurullah Çorakyer