Zaman zaman dibe vurmazsak güneşin o muhteşem doğuşunu görmemiz imkansız olur. Halden hale döndüğümüzü ve döneceğimizi bilerek yaşamak gerek. Bağlandığımız herşeyin tutsağı oluyoruz. Bunu çözebilmeli insan evvela.
Ne zaman ki denizin dalgasını saymaktan vazgeçeriz, huzura ereriz. Zira denizde dalga bitmez. Ama ne atılırsa atılsın bulanmaz da. İnsan deniz olabilmeli..

Depresyon, hayatımızın bir döneminde ya da daha geniş bir döneminde karşılaşma ihtimalimizin yüksek olduğu bir durum.Fakat tanımının tıbbi tanımından daha karmaşık olduğunu düşünmüşümdür.Tıpkı yukardaki gibi bir anlatımın hissettiğimiz depresyona daha yakın durduğunu söyleyebilirim.Bilinmeyen korkutucu ise depresyona gireceğini hissetmek hiç bilinmeyenli bir denklem değil en azından.Kendini bilmek ! Bize tarih öncesinden salık verilen çok önemli bir öğreti diye düşünüyorum.Hayattaki en önemli kaygım bu ise işim kendimi tanımak.Güçlü yönlerimi, zayıflıklarımı belirlemek.Her sorunu çözebilme gücünde değilim ama sorunu kşfetmek bile bir ileri adımı atabilmek adına faydalı olabiliyor.Yazıdaki en can alıcı cümle benim için " Umut kaybetme ihtimalinin olduğu yerde vardır " Evet o yüzden neleri kaybedebileceğimi düşünerek depresyona karşı dirençli olmaya çalışmayı tercih ediyorum tabiki hayat ve getirdikleri, insanlar ve etkilerinin yaptığı sarsıntılara dayanabildiğim ölçüde.Şöylede bir şey var ki yeryüzünden belkide en önemli farkımız her yeni depremle fay hatları daha da derinleşirken bizdeki depremler iz bırakıyor ama her depremle birlikte ama insanoğlunda izleri kalsada çatlakları onarma eğilimi artar her depremle birlikte.Konu can sıkıcıda olsada yazı olabildiğince aydınlatıcıydı.Elinize sağlık.