Alıntıdır; yaşayan kişinin anlatımı.

- Resimde babanın kollarını ve ağzını unutmuşsun Mehmet…?…

- Annemi dövmesin, küfür etmesin diye öğretmenim…


toprak dolduracak gözünü
bir avuç toprak
toprak gönüllü ol insanoğlu
toprak
oluk oluk şehit kanını sünger gibi emiyor
da ... toprak
yine bahar da ... açıyor
çiçek çiçek
yaprak yaprak

Demiştim bir seferinde...

İnsanoğlu neden ısrarla kendisiyle çelişir durur. Hem acır canımız, hem de canları acıtırız. Halden anlamak gerekmez mi? Kendi içimize dönüp baksak, aslında yeterli olur. Aynaya bakmış gibi. Aynada yüzümüz, acıdan buruşmuş bize bakarken, arkamıza dönüp, canını yakacak birilerini arıyor gözlerimiz. Kendimize yapılan bir haksızlığı, biz de bir başkasına yapmak peşindeyiz. Bu bir intikam duygusu mu? Bunun altında ne gibi bir zalimlik yatıyor. Kazara, elimiz yanıyor. Hemen akabinde, bir başkasının da yanmasını istiyoruz.

Yok artık! Bu kadar da zalim değiliz canım. Tamam iyilik meleği değilsek de kör şeytan da değiliz çok şükür. Böyle düşününce de melek mi şeytan mı bu insanoğlu diye düşüncelere dalıyor...

Sonra karar veriyor. Hem melek yanı, hem de şeytan yanı var insanın. Çocukluğunda sevgi görmemiş, horlanmış acı çekmiş birisi. Şeytan yanını büyütüyor. Farkın da olmadan intikam peşine düşüyor. Geçmişi güzel anılarla dolu birisinin ise melek yanı, serpilip büyüyor.

Bir de empati yönünü geliştirmiş insanlar var. Melek yanıyla bakıp, iyiliği şiar edinen bu güzel insanlar ise geçmişinde ne yaşarlarsa yaşasınlar, daima merhamet duygularını ön plana çıkarıp, intikam hissi yerine; ben çektim, o çekmesin. Benim canım yandı, onun yanmasın diyen, yüce gönüllü insanlar da var çok şükür.

Yine bir öğretmen arkadaşın anlatımı.

"Benim bir öğrencim, resmin de annesini ve kendisini çizmiş. Oyun oynuyorlar ve yanların da büyük bir kaya resmi var. Siyah renge boyamış. Bu ne demiştim. Cevabı;
babam! Olmuştu. O’da öyle bir babaydı işte..."

İlla ki bizlerin de, , canımızı yakan hikayelerimiz olmuştur.


Ne olur biraz özümüze dönsek ve mütevazi olsak toprak gibi. Üzmesek sevdiklerimizi, bir gün gelecek ve onların çok uzaklarına bir yerlere savuracak bizi, hayat denilen rüzgar. Kıyametleri kopartmayalım kücücük yüreklerinde. Ne olur birazcık insan olalım...