UZAYDA BİR KARADELİKTİR YALNIZLIK

• 18 Aralık 2013 Çarşamba 14:28:28

Yapılan tüm tanımlardan ve anlamlardan uzak yalnızlıklar. Kendi sesimizin bile kendimize küs olduğu, içimizdeki çığlıkların örttüğü erimeyen karlar.
Hayatta her şey saklanır da bir tek yalnızlığın hüznü saklanamazmış. Kırık hayatların donuşunu fark ederiz bazen bir gülümsemede, atılan kahkahada yakalarız yalnızlığın hüznünü. Her insan yalnızdır biraz. Yalnızlık dediğimiz şey insanın ta kendisidir, anavatanıdır.

“Sen bana mı soruyorsun yalnızlığı sever miyim diye?
Ben ki; çayı bile iki şekerle içerim, birlikte erisinler diye” Sunay Akın

“Ve galiba yalnızlığın bol gelmesinden,
İçimizdeki bu kalabalık,
Öyle korktuk ki yalnızlığımızdan,
Kimseye bırakmadık!” Haydar Ergülen

“Kendi zavallı benliklerinden başka hiçbir şey görmeyen insanlardır yalnızlıktan korkanlar.” Mark Shania Twain

Yalnızım. Çünkü herhangi biriyle değil, beklediğine değecek biriyle devam etmeliyim bu yolu.” Can Yücel

"Öğrendim ki hayatta insanın başına gelebilecek en kötü şey yapayalnız hissetmesine neden olan insanlarla yaşamasıdır." Goethe

Ne çok söz söylenmiş yalnızlık hakkında. Peki insan ne zaman insansızlaşmaya, ne zaman ıssız kalmaya başladı? Bu kadar içsel ve düşsel dünyası zengin şairler, yazarlar, bilim adamları neden yalnız kaldı, neden yalnızlıktan yakındı? Her yalnızlık kötü müdür, acınası mıdır, zor mudur?

Sırf yalnız kalmamak adına, ruhumuza en yabancı insanlarla konuşmak mıdır doğru olan, yoksa konuşacak/sevecek kimse kalmadığında yalnızlığı sevmek midir en iyisi?

Birçok çeşidi var yalnızlıkların:
Seçilmiş (bireysel) yalnızlık; İnsan kimi zaman kendi kendine teslim olur yalnızlığa, çünkü tek çıkış yolu yalnızlık gibi görünür. Belki birilerinden kaçtığı, korktuğu, kızdığı veya onlardan bıktığı için. Belki de sadece huzur bulabilmek adına. Bazen insanın tek sığınağıdır yalnızlık. Aslında yalnızlık denemez buna tek başınalıktır. Yalnız kalmayı kendisinin tercih ettiği, istediğinde topluma karışabileceği özgürlüğüdür insanın. “Yalnızlığımı Seviyorum” diyebileceği koymayan, dokunmayan türüdür. İstediği zaman birlikte, istediği zaman yalnız olabilir.

Dışlanılmış yalnızlık; Kişinin düşünce ve davranış biçimi toplumun genel bilinçaltı ve alışılagelmiş yapı ve işleyişinden farklıdır. Beğenilmek, kabul görmek, onay almak topluma karışmak istese de ortak değerlerden uzaktır, toplum kabul/tercih etmez. Ne kadar içeri girdim dese de hep dışarıda kalır. Tüm sivri uçlarını terk etse de, terk edilmiştir bir kez. Zehirli elma gibi dolaşır damarlarında, hastalıklı/tehlikeli bir hal alır yalnızlık.

Zorunlu (mecburi) yalnızlık; Kişi topluma karışmak ister, toplum da arasına almaya hazırdır ama fiziki durumu müsait değildir; hastadır, yatalaktır, giremez bir türlü karışamaz. En küçük zerresi bile çoktur. Zavallı acınası güçsüz gibi görünür, acı çeker. Yüksek voltajlı bir duygusallıkta kemirir sızılarını. Sıcak bir tarafı yoktur.

Kalabalık yalnızlık; Her yer ne kadar kalabalık. Caddeler, duraklar, alışveriş merkezleri, eğlence mekanları, plajlar, her yer insan seli. Kalabalıkta kendi sesimizi bile duyamadığımız zamanlar belki herkes bir arada ama gerçekte herkes yalnız.

Sabah kalktığında günaydın
Hapşırdığında çok yaşa
Diyecek biri yoksa
Yalnızsın…
Sabah kalktığında günaydın
Hapşırdığında çok yaşa
Diyecek biri varsa ve demiyorsa
Yine yalnızsın…

Yalnızlığın üzerine özgürlüğü koy, huzuru koy, hüznü koy, can sıkıntısını, korkuyu, kaçışı koy, terk edilmişliği koy, insanın kendini arayışını koy ne koyarsan koy alır/yutar ama hiç birini yok etmez, uzaydaki bir karadeliktir yalnızlık.

Bazen diyorum kendime yalnızsın. Yapma diyor iç sesim Allah aşkına, sen varken ne mümkün.
Neden sonra diyorum yok arkadaş yalnızlık nerdeeee? Halen başın kalabalık, çıkamazsın nasılsa içinden işin…şimdi kalsın…bekle ki yalnız kalasın…

Derinden etkilendiğim bir film izlediğimde veya kitabı elimden bıraktığımda paylaşabilecek kimsem olmadığı zamanlardır benim yalnızlığım.
Kendi yalnızlığınızı düşündünüz mü hiç?

Hüseyin Çelikten H/Ç