0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
488
Okunma
Bugün beni son görüşün belki de. Gitmek üzre paltomu giyinip, beremi takıyorum. Eşyalarıma uzanırken, birlikte aldığımız ahşap sehpanın üzerindeki fotoğraf çerçevesine gözlerim takılmış, duraksıyorum aniden.
Uzanıp alıyorum, ellerimi yüzünde gezdiriyorum çerçevenin...
Ben dayanıyorum bu sessizliğe de, gözyaşlarım pes ediyor, bir bir intihar edercesine akıp gidiyorlar sana.
Sonra dönüyorum, bakıyorum, çok şey anlatıyor gözlerin. ’Neden?’ diyor ilk, ’gitmek zorunda mısın, daha uzun bir yolumuz var...’ diyor gibi, bakıyorsun.
Sarılıyorsun, sarılıyorum, sarılıp ısınıyorum gitmenin arefesinde, nefesinle. Hazır yeri gelmişken bir kaç cümle lakırdıyorum...
’Şu gördüğün ufuk çizgisi,
İşte benim darağacımın, son perdesi...’
