Bu yazıyı defterden (Yalnız yaşamanın zorluklarını dile getirilmesi .)demesi vesile olmuştur.Hamsi maskotlu anahtarıyla kapısını açıp evinden bizleri gören dosta.
Öğretmen olduktan sonra daha çok bu sevimsizle haşir neşir oldum.Ne kadar sevmesem de o beni terk etmedi vefalı dost gibi.
Gurbette yalnızlık bir başka oluyor.
Son görev yaptığım yerde batıda;
---Hocam biz aşağı mahalleye kız vermezdik ,onlarda bize.
----Niye
----Uzak diye.
Arada 100,150 metre mesafe vardı.
---Şimdi
---Şimdi veriyoruz,hatta uzak köylere bile.
aradan çok uzun zaman geçmesede .Şimdiki insanlar daha şanslı .Cep telefonları ,internetleri var.Ailesiyle dostlarıyla konuşa biliyor.Uzaklar yakın oluyor ,hasret az da olsa gideriliyor.
İlk görev yaptığım yerden telefon açmak için;önce ilçeye ilçe şehire ,şehir Ankara’ya .Ankara’da memlekete bağlanırdı.Tabii bu üç beş saat içinde olurdu.Yıldırım yazdırırsa hesap kabarık olurdu.
Yalnızlık çekilir,
Okul olduğu günler canım sıkılmazdı. Araya tatil girdi mi sevinmezdim.Yalnızlık vardı çünkü.
Üç,dört kahvesi vardı.Çoğu zaman kahveden geri dönerdim,yer bulamazdım.Birde o siğara kokusu insanın gözlerini yakardı sanki tilki kaçıracaklarmış gibi kahveye girilmezdi.Eve geldiğimde kazağımı çıkarıken o kokuyu daha çok hissederdim.Nisanda mayısda toprak ancak görürdük.
Gönüllü ev hapsi olurdu benimkisi.Yalnızlığımla arkadaşlık ederdim.Uzun kış günlerimde kapıdan ben ve yalnızlığım girerdi içeriye.
Yatağıma uzanır,küçük radyomu açıp bir az kovalardım yalnızlığı.Bir şarkı ,bir türkü alıp götürürdü buralardan.uykum gelir titreye titreye yorganımın içine girer sıcak hayaller kurardım.Üşüyünce insan ne yapar sıcak hayaller kurar.Memlekette yakın olan kaplıca da olur kemiklerime kada ısıtırdım.Hasta olunca o pastahanenin tavuk sulu çorbasını isterdim.
Ah şimdi memlekette olsaydım diye geçirseniz de hasta yatağınızda ,annemin nane limonu tarhanası der kalırdınız yalnızlığınızla.
Okulda yaklaşamaz yalnızlık yanınıza,
Kapıdan içeriye girince o da gelir hemen sizinle.Sobayı yak,yemek yap.Su yoksa su getir. Karnın doydu bulaşık yıka.Yıka deyince birde çamaşırlar var leğende kaynattığım suyla.
Ütü mü askerlikte öğrendiğimiz yatak altı ütüsü.bir ay idare eder oda.
Yalnızım derken beni yalancı çıkarır fareler.ağabey biz varız ya derler.Utanır yalan söylediğime başımdan aşağıya yorganımı çeker ben yokum siz yalnız kalın fareler.
Yalnızlığa aşık mı olmuşum o da nerden çıktı,
Sevemedim seni seversem iki gözüm çıksın .
Bir inaçla yaşarsın ileride iyi günlerim olacak diye.Bu halde görünce yalnızlık beni kahrolsa bile.
Dışarıda kar tipi rüzgar savrulur bazen camdan bakarken.çocukluğumda ki yaşadığım günlere dönerdim.dışarıdan gelen bir sesle tekrar odama dönerdim.
Bazen insanı iter yalnızlığa söylenen.
----Onun yazdığını (Babanızın ) ben de yazarım.Ne var onun şiirlerinde.
Duvarlar vardır konuşmadığın.Bu gün ne yapacak diye dört gözle beklerler.
Daha onlarla konuşma safhasına gelmemişken.
Ben hiç yalnızlık çekmedim ki hep Rabbim vardı yanımda...